குரு வாழ்க ! குருவே துணை !!

ஆசை அறுமின்கள் ஆசை அறுமின்கள் ஈசனோ டாயினும் ஆசை அறுமின்கள் - திருமூலர்

Showing posts with label அனுபவம். Show all posts
Showing posts with label அனுபவம். Show all posts

Sunday, November 20, 2016

ஆட்டுக்குட்டியும் புற்களின் வாசமும்

சின்னஞ் சிறிய பிராய மனசு. தெளிந்த நீரோடை போல இன்றைக்கு நினைத்தாலும் மனதை வருடும். அத்தகைய மனசு இருந்த இடத்தில் இன்றைக்கு நம்மிடம் இருக்கும் மனசு இருக்கிறது. ஒரு நிமிடம் நினைத்துப் பாருங்கள். எவ்வளவு கொடுமையான நிகழ்வுகளை எல்லாம் நாம் ஒவ்வொரு நாளும் அனுபவித்து அனுபவித்து தெளிந்த நீரோடை போன்ற மனதை அழுக்கு நிறைந்த சாக்கடையாக மாற்றிக் கொண்டே வருகிறோம். 

எனக்குள் உறைந்து கிடக்கும் அற்புதமான ஓவியம் சின்னஞ் சிறிய வயதில் நான் வளர்ந்த வீடு. என் வீடு அல்ல அது. என் தாய் பிறந்த வீடு அது. அகலமான கற்கள் பாவிய வாசல். மூன்று புறமும் செங்கற்கள் வைத்து அழகாக பூசப்பட்டிருக்கும். தெற்கு வாசல் வீடு. வடக்கேயும் வாசல் இருக்கும். வடக்குப் பக்கம்  குடத்தடி. வரிசையாக குடங்கள் தண்ணீர் நிரம்பி இருக்கும். குடத்தடியில் ஒரு மாமரம் இருக்கும். அழகான பூக்களைச் சொரிந்து கொண்டிருக்கும். இடது பக்கமாய் குப்பைக் கிடங்கு. கிடங்கினை ஒட்டியவாறு தென்புறமாய் கிழமேலாய் ஒரு கூரை வீடு. வேலைக்காரர்கள் தங்கிக் கொள்ளவும், ஆட்டுக்குட்டிகளையும், மாடுகளையும் கட்டி வைப்பதற்கு இருக்கும். குடத்தடியைத் தாண்டி கிழமேலாய் பெரிய வைக்கோல் போர் இருக்கும். இதற்கு வடக்குப் பக்கமாய் நான்கு பேர் சேர்ந்து கட்டிப்பிடித்தாலும் அடங்காத அளவில் பெரிய மாமரம். அதன் வடக்கே காசாலட்டு மாமரமும், ஒட்டு மாமரமும், பாவற்காய் போலவே காய்க்கும் ஒரு மாமரமும் வட மேற்கு மூலையில் தண்ணீர் வற்றவே வற்றாத கிணறும் அதைத்தாண்டி ஒரு பெரிய பனைமரமும் இருந்தது. 

பெரிய அகலமான ஓட்டு வீடு. திண்ணை, நடு வீடு, இரண்டு பக்கமும் இரண்டு அறைகள், பிறகு சமையல் கட்டு என்று பார்ப்பதற்கே படு ரகளையாக இருக்கும். இன்னும் கொஞ்ச நாளில் அந்த வீட்டினை இடிக்கப் போகிறார் மாமா. அருகில் ஒரு வீடு கட்டிக் கொண்டிருக்கிறார். பழையது ஆனால் குப்பைக் கூடைக்குத்தானே போக வேண்டும். 


வீட்டில் மாடுகளும், செம்மறி ஆடுகளும் அதிகம். பால் மாடும், கன்றுகளும் இருக்கும். வண்டி மாடுகள் இரண்டு ஜோடி இருக்கும். மழைக்காலங்களில் வயற்காடுகளில் இருந்து புற்கள் அறுத்துக் கொண்டு வந்து ஆட்டுகுட்டிக்கும் மாடுகளுக்கும் போடுவார்கள். கரக் கரக் என்று வாய் கொள்ளாமல் ஆட்டுக்குட்டிகளும் மாடுகளும் தின்பதைப் பார்த்துக் கொண்டே இருக்கலாம். வாய் பேசாத ஜீவன்களுக்கு உணவிடுவதையும், அதுகள் வாய் கொள்ளாமல் தின்பதையும் காண்பதை விட மகிழ்ச்சியான தருணங்கள் ஏதுமில்லை. 

கோடைக்காலங்களில் ஆட்டுக்குட்டிகளையும், மாட்டு மந்தையினையும் வேலைக்காரர்கள் புல் மேய அழைத்துச் சென்று மாலையில் அத்தனையையும் கொண்டு வந்து கயிற்றில் கட்டி வைப்பார்கள். 

(உழவாரம் - புகைப்பட உதவி : ஜஃப்னா ஹெரிடேஜ்)

ஒரு கோடை நாள் என்று நினைக்கிறேன். வீட்டில் உறவினர் வீட்டு விசேஷத்துக்குச் சென்று விட்டனர். ஜெயராசு எங்கோ சென்று விட்டான். நான் மட்டுமே இருந்தேன். கொட்டகைப் பக்கம் வந்து பார்த்தால் பசியில் ஆட்டுக்குட்டிகள் கத்திக் கொண்டிருந்தன. எனக்கு மனசுக்குப் பொறுக்கவில்லை. ஜெயராசு எங்காவது ஒதுங்கப்போயிருப்பான் போல. கொலுசு ராவுத்தர் வீட்டின் அருகில் தரையில் படர்ந்து இருக்கும் புற்களைச் செத்தி எடுத்து வந்து கொடுக்கலாம் என்று நினைத்து உழவாரத்தை வைத்து தரையோடு தரையாக படர்ந்து கிடந்த புற்களை செத்தினேன். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக செத்தச் செத்த புற்கள் கையோடு வந்தன. எடுத்து மண்ணை உதறி விட்டு அருகில் வைத்திருந்த கூடையில் போட்டுக் கொண்டே வந்தேன். புற்களைப் பூமியில் இருந்து பறித்த போது அதன் வேர்கள் அறுந்து கூடையில் விழும் போது எழுந்த அற்புதமான வாசம் என்னைத் தழுவியது. மனது சிலிர்த்தது. மகிழ்ச்சியில் இன்னும் கொஞ்சம் புற்களைச் செத்தினேன். கொண்டு வந்து ஆட்டுக்குட்டிகளிடையே அமர்ந்து கொண்டு ஒவ்வொரு செத்தையாக எடுத்து ஒவ்வொரு ஆட்டுக்குட்டிக்கும் கொடுக்கையில் அதுகள் கடித்து மெல்லுகையில் எழுந்த வாசம் இன்றைக்கும் என்னை விடாது சூழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றது.

கடந்து போன ஒரு நாளில், பெரியசாமி கவுண்டர் தன் வீட்டுத் தோட்டத்தில் சின்னஞ் சிறிய ஆட்டுக்குட்டியைக் கட்டி வைத்திருந்தார். அழகான சிறு ஆட்டுக்குட்டி அது. அருகில் வேப்பந்தழைகளைக் கட்டி வைத்திருந்தார். இழந்து போன எதையோ மீண்டும் பார்த்தைப் போல இருந்தது. அதைப் பிடித்துக் கொண்டு நானமர்ந்திருந்த கட்டிலில் கட்டி வைத்துக் கொண்டு ரொம்ப நேரம் அதன் தலையில் கையால் தட்டிக் கொண்டிருந்தேன். அது கோபமாய் பின்னே போவதும் பின்னர் முன்னே வந்து கால்களை உயரத் தூக்கி முட்டுவதுமாய் இருந்தது. நீண்ட நேரம் அது கூட விளையாடிக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் புல்லைத்தான் காணவில்லை. கவுண்டர் எங்காவது உழவாரம் வைத்திருக்கின்றாரா என்று தேடின என் கண்கள். 

“அங்கே என்னத்தை அப்படித் தேடுறீங்க?” என்றாள் மனைவி. 

பிளாக்கைப் படிக்கும் அன்பு நண்பர்களே! ஒரு நிமிடம் கண்ணை மூடி உங்களின் சின்னஞ் சிறிய பிள்ளைப் பிராயத்து நினைவுகளை கண்ணுக்குள் கொண்டு வாருங்கள். ஏதோ ஒரு வாசம் அந்தப் பிராயத்திலிருந்து விடாது உங்களையே சுற்றிக் கொண்டிருப்பது நினைவில் வருகிறதா? வரும்!

இனி தேடினாலும் கிடைக்கவா போகிறது உழவாரமும் அந்தப் புற்களின் வாசமும்? 

Tuesday, November 15, 2016

கைகொடுத்த பத்ரகாளியம்மன்

இந்தியாவெங்கும் புரோக்கர்கள் ”சார் இத்தனை கோடி இருக்கிறது எத்தனை பர்செண்டேஜ்” என்று ஆரம்பிக்கின்றார்கள். பணம் வைத்திருப்பவர் யார்? பணம் மாற்றிக் கொடுப்பவர் யார்? என்று எவருக்கும் தெரியாது. ஆனால் கோடிகளில் தான் பேசுகின்றார்கள். பெட்டிக்கடை முதற்கொண்டு மாலில் இருக்கும் காஃபிக் கடை வரைக்கும் இதுதான் நான்கு நாட்களாகப் பேச்சு. என்னிடமும் பல நண்பர்கள் ”என்னப்பா இப்படி மோடி செஞ்சுட்டாரு” என்று வருத்தப்பட்டார்கள்.

மோடி தான் இரண்டு மாதங்கள் டயம் கொடுத்தார் அல்லவா? அப்போதே சூதானமாக சிந்திக்க வேண்டும். அதையெல்லாம் விட்டு விட்டு இப்போது ’செஞ்சுட்டாருன்னா என்ன அர்த்தம்?’ என்றால் பதில் பேச்சு வரவில்லை.

ஒரு சிலர் என்னதான் வழி? என்று கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். எந்த வழியும் இல்லை என்று அவர்களுக்கு புரியும் படி பாடம் எடுத்த போது வலிக்காத மாதிரி பேசினார்கள்.

வீட்டுக்கு வந்த நண்பர் ஒருவர் படா குஷியில் இருந்தார். என்ன விஷயம் என்று கேட்டேன். மஞ்சப்பையில் ரூபாய் நோட்டுக்களை வைத்துக் கொண்டு ஒரு பெண்மணி வீடு வீடாக அலைந்து கொண்டிருக்கின்றாராம். வீட்டுக்காரருக்கு உடம்பு முடியவில்லையாம். ஹாஸ்பிட்டல் செலவுக்குப் பணமில்லையாம். ”வீட்டுக்காரர் என்ன வேலை செய்கிறார்?” என்று கேட்டேன். ”பத்திரப்பதிவாளராக வேலை செய்கிறார்” என்றார். 

”விதி வலியது” என்றுச் சொல்லி சிரி சிரியென்று சிரித்துக் கொண்டிருந்தார். ”நன்றாகத் தூங்கினேன் தங்கம்” என்றார் தொடர்ந்து. ”ஏன் இத்தனை நாளா தூங்கவில்லையா?” என்ற போது ”பக்கத்து வீட்டு அரசு அதிகாரி கோடி கோடியாய் சம்பாதிக்கின்றான், அவனின் நண்பரான நானோ அஞ்சுக்கும் பத்துக்கும் அல்லாடிக் கொண்டிருக்கிறேனே என்று எல்லா கடவுள்களையும் கெட்ட கெட்ட வார்த்தைகளில் திட்டி முடிக்கையில் விடிந்து விடும் தங்கம் என்றார்” சிரிப்புடன். 

”இப்போது அந்தக் கடவுகளை தினமும் பாராட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன். திட்டத்தான் நேரமாகிறது. பாராட்ட ஒரு நிமிடம் கூட ஆவதில்லை” என்றார் நண்பர். சூடாக காஃபியைப் பருகி விட்டு மகிழ்ச்சியுடன் வீட்டுக்குக் கிளம்பினார்.

இன்னொரு நண்பர் வீட்டுக்கு வந்து ”சில்லறை கொடுங்க” என்றார். ”இன்னும் பிரிண்ட் வரவில்லை, வந்ததும் கொடுத்து விடுகிறேன்” என்றேன். கடுப்பில் ”வண்டியில் பெட்ரோல் தீர்ந்துடுச்சுப்பா, நூறாவது கொடேன்” என்றார். அம்மணியிடம் திரும்பினால் எரிமலைகளைக் கண்களில் பார்க்க வாயை மூடிக் கொண்டேன். ”கையில் எவ்வளவு இருக்கு?” என்றேன். ஆயிரமென்றார். ”சரி என்னுடன் வாருங்கள்” என்றுச் சொல்லி இருவரும் நண்பரின் பெட்ரோல் பங்குக்குச் சென்றோம். நண்பரை ”இங்கேயே இரும்” என்று சொல்லி விட்டு, நான் மட்டும் பங்குக்குச் சென்று 200 ரூபாய்க்குப் பெட்ரோல் போட்டேன். ”மீதி நாளை வாங்கிக் கொள்ளுங்கள்” என்று சத்தமாகச் சொன்னவர் கையில் 800 ரூபாயைச் சில்லரையாகக் கொடுத்தார். சத்தம் காட்டாமல் வாங்கிக் கொண்டு வந்து விட்டேன். நண்பரிடம் கொடுத்தால் ”மீதிப்பணம் எங்கே?” என்று அதிர்ந்து போய் கேட்டார். ”கமிஷன்” என்றவுடன் “நீங்களுமா?”என்றுக் கேட்டு சோகமானார். விஷயத்தைச் சொல்லி வீட்டுக்கு அழைந்து வந்து மனையாளிடம் 200 ரூபாயை வாங்கிக் கொடுத்தேன். 

”இதே பங்கில் பத்து நிமிடத்துக்கும் முன்பு நான் கேட்டால் இல்லையென்றார்களே?” என்றார். ”என்ன செய்கிறேன் பார்?” என்று கோபமாக கிளம்ப ”அவங்க நாளைக்கு தான் பாக்கி தருகிறேன் என்றார்கள்” என்றேன். ”அப்போ இது?” என்றார். “அதான் இது?” என்றேன். முறைத்து விட்டு கிளம்பினார். வீதியில் போற ஓணானை வேட்டிக்குள் விடுவது என்பது இதுதான். பழமொழியை அனுபவித்த சந்தோசத்தில் நம்ம விஷயத்துக்கு வந்து விடுகிறேன்.

வங்கியில் பணம் எடுக்க முடியாது. வரிசை கட்டி நிற்க வேண்டும். நம்மிடம் இருக்கும் பணத்தையே நம்மால் எடுக்க முடியவில்லை ஆனால் வீட்டுச் செலவுக்கு குறைந்தது தினமும் 100 ரூபாயாவது வேண்டும். கையிலிருந்த சில்லறை எல்லாம் முடிய வேறு வழி இன்றி குல தெய்வம் பத்ரகாளியம்மன் தான் கை கொடுத்தார். அவ்வப்போது நூறு, ஐம்பதாக போட்டு வைத்தது இன்றைக்கு உதவுகிறது. அதற்காக அவருக்கு வட்டி கொடுத்து விடலாம் என்று முடிவு கட்டிக் கொண்டு கையேந்தி நிற்கையில் என்னை எடுத்துக்கோ என்று கையில் வந்து விழுந்தது அவரின் பணம். 

துன்பம் வரும் போது  கடவுள் தான் கை கொடுப்பார் என்பதை மோடிஜியால் அறிந்து கொண்ட நேரம் இது. 

Thursday, November 10, 2016

இந்தியாவில் மீண்டும் வெடிக்கப்பட்ட அணுகுண்டு

பிஜேபியினர் ஆட்சியிலிருந்த போது தான் பொக்ரானில் அமெரிக்க கழுகின் பார்வைக்குச் சிக்காமல் அணுகுண்டு வெடிப்புச் சோதனை நடத்தினார்கள். நாடு முழுவதும் தங்க நாற்கரச் சாலைகளை போட்டனர். சாலைகள் எல்லாம் பட்டொளி வீசின. அதே போல மீண்டும் இந்தியாவில் பெரும் அணுகுண்டினை வெடித்திருக்கிறது பிஜேபி அரசாங்கம். இதற்கு என ஒரு தைரியம் வேண்டும். மிகச் சரியான அறிவிப்புதான் இது. 

பலரும் பலவிதமான கருத்துக்களைச் சொல்கின்றனர். கருப்புப்பணம் ஒழியாது என்கிறார்கள். அதையெல்லாம் யோசிக்காமலா அரசாங்கத்தினர் இப்படி ஒரு அறிவிப்பினை வெளியிடுவார்கள்? ஒருவர் 10 கோடி ரூபாய் வைத்திருந்தால் வெறும் இருபத்தைந்து இலட்சம் செலவில் 10 கோடியை வெள்ளையாக மாற்றி விடலாம் என்று சொல்கின்றார்கள். பத்தாயிரம் ரூபாய் கொண்டு செல்கின்றார்கள் என்றாலே கொலை செய்கிறார்கள். கையிலிருந்து வெளியில் செல்லும் பணம் திரும்பவும் வருமா? அதுவும் கருப்புப் பணம்? என்றால் எவராவது மீண்டும் கொடுப்பார்களா? சாத்தியமே இல்லாதது.

500 பேரைத் திரட்டுவது அவர்கள் கையில் பணத்தைக் கொடுப்பது பின்னர் வாங்குவது எல்லாம் நடக்கும் காரியமா? பெரிய பணக்காரர்கள் வெளி நாட்டுக்கு பணத்தைக் கொண்டு சென்று விட்டார்கள் என்றால் திரும்பவும் இந்தியாவிற்கு அப்பணம் வெள்ளையாகத்தானே கொண்டு வரப்படும்? அவர்களுக்கு வேறு வழியே இல்லை. 

அதுமட்டுமல்ல இனி வங்கியில் வாரம் இரு முறை 10000 ரூபாய் எடுக்கலாம். ஆக மாதம் 80,000 ரூபாய் எடுக்கலாம் என்று அறிவித்திருக்கின்றார்கள். இந்த அறிவிப்பின் காரணமாக அனைத்து பரிவர்த்தனைகளும் கார்டுகள் மூலம் நடக்க வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்படுகிறது. பணமாக எந்த பரிவர்த்தனையும் நடக்கக்கூடிய சாத்தியங்களைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குறைத்து விட்டால் பெரும்பான்மையான கணக்கில் காட்டப்படாத பணம் வெளியில் வந்து விடும் என்று அரசு நினைக்கிறது. சரியான நினைப்புதான் என்று தோன்றுகிறது.

சமீபத்தில் வொயிட் பிளாக் டிரான்சாக்சனுக்கு டிரஸ்டுகளைப் பயன்படுத்தலாம் என்று பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அதற்கு ஒரு ஆப்பினை செருகி விட்டார்கள். என்ன காரணத்திற்காக டிரஸ்டிலிருந்து பணம் வெளியில் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது என்கிற கேள்வியுடன் நோட்டீஸ் அனுப்பப்பட்டிருக்கிறது என்கிறார்கள். இனி டிரஸ்டுகள் ஒழுக்கமாக கணக்குகளைக் காட்டியே ஆக வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டிருக்கிறது. தகவல் அறியும் உரிமைச்சட்டம் மூலமாக பெரும்பான்மையான டிரஸ்ட் பரிவர்த்தனைகள் பொது வெளியில் வெளியான சம்பவங்களை நாம் கண்டிருக்கின்றோம்.

உடனடியாக கள்ள நோட்டுக்களை பிரிண்ட் செய்வார்கள் என்கிறார்கள். இதையெல்லாம் தடுக்கவே முடியாது. நடக்கத்தான் செய்யும். உடனடியாக எல்லாவற்றையும் மாற்றி விடலாம் என்பதெல்லாம் நடக்காத விஷயம். மெல்ல மெல்ல மக்களை கட்டாயப்படுத்திட வேண்டிய வேலையை அரசாங்கம் செய்கிறது. பாரட்டத்தான் வேண்டும். அரசியல்வாதிகளும், ஊழல் பேர்வழிகளுக்கும் தான் பெரும் பிரச்சினை. இனி அக்கவுண்டில் பணம் கட்டினால் 200000 லட்சத்துக்கும் மேல் 200 சதவீதம் பெனால்டி போடுகின்றார்கள். 

ஒன்று பெனால்டி கட்டி, வரவு வந்தது எப்படி என்று கணக்குக் காட்ட வேண்டும். இல்லையென்றால் பணத்தை எரிக்க வேண்டும் அல்லது புதைக்க வேண்டும். இதைத்தவிர வேறு எதுவும் வழியே இல்லை. தங்கமாக மாற்றி விடலாம் என்றாலும் இனி அதற்கும் வழி இல்லை. தங்கம் ஒரு நாள் பணமாக மாற வேண்டும். அப்போது பிரச்சினை வரும். 

பணம் இருக்கின்றவர் பையன் டாக்டராகின்றான். இனி அதற்கு வழி இல்லாமல் போகும் என்று நம்பலாம். கோடிகளில் கணக்குக் காட்டாமல் வைத்திருப்பவன் தானே காசைக் கொடுத்து எல்லாவற்றையும் விலைக்கு வாங்கினான். இனி என்ன செய்வார்கள்?

இந்தியா சுதந்திரம் அடையும் முன்பு எத்தனையோ மக்கள் தங்கள் இன்னுயிரையே இழந்தார்கள். அதைப் போல இன்றைக்கு சாதாரண மக்கள்களுக்கு உண்டாகும் பிரச்சினைகளை பொறுத்துக் கொள்ளத்தான் வேண்டும். இந்தச் சாதாரண மக்களின் பணம் தான் அது. யாரோ ஒருவரிடம் கொட்டிக் கிடக்கிறது. இனி அது வெளியில் வந்தே ஆக வேண்டிய கட்டாயம். வந்தே தீர வேண்டும். 

தர்மம் நின்று கொல்லும். கொன்றே விடும். 

Monday, November 7, 2016

குருவியா பனம்பழமா புரியவில்லை

நான்கைந்து நாட்களுக்கு முன்பு திடீரென்று கிர்ரென்று வந்தது. இடது பக்கமாக தள்ளியது. என்னடா இது சோதனை? என்று நினைத்துக் கொண்டு பிரஷர், சுகர் டெஸ்ட் எடுத்தால் எல்லாம் சரியாக இருந்தது. பித்தம் அதிகமாகி இருக்கும் என நினைத்தேன். தீபாவளி பலகாரம் எதையும் சாப்பிடவில்லை. 

எண்ணெய் பலகாரங்களை சுத்தமாக நிறுத்தி விட்டேன். பால், டீ, காஃபி எதுவும் இல்லை. மட்டன், சிக்கன், மீன் இப்படி எந்த உயிரினத்தையும் கொன்று தின்பதையும் நிறுத்தி விட்டேன். முட்டை என்றாலே வாந்தி வருகிறது. 

இரண்டு கோப்பை காய்கறிகள், உப்புக் குறைவான சாப்பாடு, வடித்த சோறு, வேக வைத்த காய்கறிகள், பழங்கள், கீரைகள், பருப்புகள் என்று சைவ விலங்கு போல உணவினை எடுத்து வருகிறேன். பின் ஏன் இந்த தலை சுற்றல் வந்தது? காரணம் புரியாமல் எரிச்சலும் பதட்டமும் உண்டானது. பித்தம் தான் காரணம் என்று என் நண்பர் சொன்னார். தீபாவளிப் பலகாரங்கள் சாப்பிட்டிருப்பாய். மசாலா அயிட்டங்களை வெளுத்திருப்பாய். ஆகையால் இது பித்தமாகத்தான் இருக்கும் என்று சொல்லி மருத்துவரைப்பார் என்றார். எனக்கு அதில் நம்பிக்கை இல்லை. நான் என்ன சாப்பிட்டேன் என்று எனக்கல்லவா தெரியும்? 

மருத்துவ நண்பரை அழைத்து பேசினேன். அவர் ஒரு மாதமாக நடந்த விஷயங்களை ஒன்றைக்கூட மறைக்காமல் சொல்ல வேண்டும் என்ற கட்டளையுடன் ஆரம்பித்தார். கடந்த இரண்டு வாரங்களுக்கு முன்பு நீர் கோர்த்துக் கொண்டு கனகனவென வந்தது. முருங்கைக்கீரை சூப் வைத்துக் குடித்து சரி செய்தேன். ஆனால் சளி உடம்பை விட்டு போகவில்லை. தொண்டையிலும் மூக்கிலுமாக அவ்வப்போது வெளி வந்து கொண்டிருந்தது. 

மருத்துவர் உடனடியாக காரணத்தைப் புரிந்து கொண்டு சளி காதுக்கருகில் இருக்கும் நரம்பினைப் பாதித்திருக்கும். அதனால் இந்த தலைசுற்றல் வந்திருக்கும் என்றும், பித்தமாக இருக்க அடியேன் நண்பர் வீட்டிலிருந்து வந்த நாட்டு முருங்கைக்காயை உண்டதால் இருக்கும் என்றும் சொன்னார். மருந்து கொடுத்தனுப்பினார். 

மூன்று நாட்களாக படாதபாடுபட்டேன். படிக்க முடியவில்லை. எழுத முடியவில்லை. யாரிடமும் சரியாகக் கூட பேச முடியவில்லை. டாக்டர் கொடுத்த மருந்தினை உட்கொள்ள கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சரியானது. இதோ இன்றைக்கு எந்த தலைசுற்றலும் இன்றி கணிணியில் அமர்ந்து விட்டேன். முழுவதும் குணம் தெரியவில்லை. ஆனால் குணமாகி விடும் என்ற நம்பிக்கை.

அலோபதி மருத்துவரிடம் சென்றால் உணவு மற்றும் இன்ன பிற பழக்க வழக்கங்களை விசாரித்து மருந்து கொடுப்பார். சித்த மருத்துவரிடம் சென்றால் கர்மா, பாவம், புண்ணியங்கள் அதன் வரவுகள் செலவுகள் பற்றியெல்லாம் சொல்லி மருந்து கொடுப்பார். எதைத்தான் நம்புவதோ தெரியவில்லை. ஒவ்வொருவர் உடம்பும் ஒவ்வொரு விதம். நோயும் அந்தந்த உடம்புக்கு தகுந்தவாறு தான் சரியாகும். ஆனால் எவரும் இதைப் புரிந்து கொள்வதில்லை. இணையத்தில் கொட்டிக் கிடக்கும் வைத்தியங்களைச் செய்ய ஆரம்பித்தால் சின்னாபின்னமாகி விடும். இணையவெளி மருத்துவக் குறிப்புகள் நோயை அடையாளம் காணவும், அதைக் குணப்படுத்தும் வழிகளைத் தெரிந்து கொள்ளவும் தான் உதவும். முழுக் குணமடைய தகுந்த வைத்தியத்தைச் செய்து ஆக வேண்டும்.

நேற்று திடீரென்று தூதுவளைக் கீரை கிடைத்தது. ரசம் வைத்துக் கொடுத்தார் மனையாள். சாதத்தோடு கொஞ்சமும், தனியாக கொஞ்சமுமாகச் சாப்பிட்டேன். இன்றைக்குப் பரவாயில்லை போல இருக்கிறது. மாத்திரையாலா தூதுவளை ரசத்தாலா என்று பெரிய குழப்பமாகி விட்டது. குருவி உட்கார பனம்பழம் விழுந்ததா? இல்லை பனம்பழம் விழும் போது குருவி உட்கார்ந்ததா என்று தான் தெரியவில்லை.

Sunday, November 6, 2016

மாரிமுத்து திரையரங்க நினைவலைகள்

பிறந்து வளர்ந்த ஊர் ஆவணம். ஆனால் என் தகப்பனார் ஊர் நெடுவாசல். உறவினர் பிரச்சினைகளால் அடியேனால் மாமா வீட்டில் தான் பிறந்து வளர முடிந்தது. ஆவணத்தில் முக்கியமான இரண்டு தெருக்கள் இருக்கின்றன. ஒன்று வடக்குத் தெரு, மற்றொன்று தெற்குத் தெரு. இந்த தெருக்கள் பகுதியில் தான் பெரும்பான்மையான தேவர் இன மக்கள் வாழ்கின்றார்கள். மேலத்தெருவில் முஸ்லிம் மக்கள் அதிகம். ஊரின் கிழக்கே வயல்களும் மேற்கே தோட்டங்களும் உள்ளன. ஊரின் மேற்கே கைகாட்டியின் அருகில் உள்ள அரசு முந்திரித் தோப்பு இருந்தது. இப்போது இருக்கிறதா எனத் தெரியவில்லை.

ஊரின் வடக்கே மாரிமுத்து திரையரங்கம் ஒன்று இருந்தது. எனது பள்ளித் தோழன் மாரிமுத்துவின் உறவினர் அவர்கள் தான் உரிமையாளர். தெற்கு வடக்கு நீளமான கொட்டகை. இடது பக்கம் பஜ்ஜிக்கடை. வலது பக்கம் டிக்கெட் கவுண்டர். இடது பக்கமாய் பெண்களுக்கான டிக்கெட் கவுண்டர் இருக்கும். சைக்கிள் ஸ்டாண்டு வெளியில் உள்ள கொட்டகைக்குள் இருக்கும். கைகாட்டியில் ஸ்டார் தியேட்டர் இருந்தது. ஆனால் அதன் சத்தம் சகிக்காது. மாரிமுத்து தியேட்டரில் சவுண்ட் வெகு துல்லியம். கைகாட்டியில் தங்கம் தியேட்டர் என்று நினைக்கிறேன். அது ஒரு நாள் லாரியில் வைக்கோல் ஏற்றிச் சென்ற போது கரண்டுக் கம்பியில் உரசி தீப்பற்றியதும், லாரி டிரைவர் நேராக அந்த தங்கம் தியேட்டருக்குள் கொண்டு போய் நிறுத்தி விட்டு ஓடி விட்டான். தங்கம் தியேட்டர் முற்றிலுமாக எரிந்து சாம்பலானது. நல்லவேளை மக்களுக்கு எந்த பாதிப்பும் இல்லை. கொஞ்ச நாள் கரியும் கட்டையுமாக தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. அதன் பிறகு சிமெண்ட் போட்டு ஆரம்பிக்கப்பட்டதுதான் கைகாட்டி ஸ்டார் தியேட்டர்.





( நன்றி படங்கள் உதவி : கடல் பயணங்கள் சுரேஷ்குமார்)

மாரிமுத்து தியேட்டருக்குள் மூன்று இருக்கை பகுதிகள் இருந்தன. திரையின் முன்பு மண் கொட்டியிருக்கும். அடுத்து பெஞ்ச், அதை அடுத்து மரச்சேர்கள் போடப்பட்டிருக்கும். அடியேன் அம்மாவுடன் எம்.ஜி.ஆர் படம் பார்க்க சிறு வயதில் செல்வதுண்டு. சண்டைக்காட்சிகள் என்றால் எதிரில் அமர்ந்திருக்கும் பெண்களின் முதுகில் நானும் எம்.ஜி.ஆராகி குத்துக்கள் விடுவேன் என்று அம்மா அடிக்கடி சொல்வார்கள். சிவாஜி படம் பார்க்கப் போவார்கள். அழுக்காட்சி என்றால் எனக்கு அலர்ஜி. இதெல்லாம் அம்மா  சொல்லித்தான் தெரியும். நினைவில் இல்லை. அம்மாவுக்கு எந்த நடிகரின் படம் பிடிக்கும் என்று இதுவரையிலும் கேட்டதில்லை. 

வயலில் வேலை செய்பவர்களும், உழைப்பாளிகளும், சம்சாரிகளும் சற்றே ஆசுவாசப்படும் இடமாக மாரிமுத்து திரையரங்கம் இருந்தது. மண்ணில் துண்டை விரித்து தலையணை போலச் செய்து திரையின் முன்பாகப் படுத்துக் கொண்டே பலரும் திரைப்படத்தைப் பார்ப்பதை பார்த்திருக்கிறேன். நல்ல படமாக இருக்க வேண்டும். குடும்பத்தோடு செல்ல வேண்டும். அப்போதுதான் திரைப்படம் பார்க்க முடியும். தனியாக செல்ல வாய்ப்பே இல்லை. மாரிமுத்து திரையரங்கில் உள்ள டிஃபன் கடையின் முறுக்கு, இட்லி ரொம்பப் பிரபலம். சுவை அள்ளும். இரண்டு மாதங்களுக்கு ஒரு தடவை அந்த பாக்கியம் கிட்டும். ஒரு திரைப்படம் சுமாராக ஒரு மாதமாவது ஓடும். இரண்டு காட்சிகளுக்கும் ஆட்கள் வந்து கொண்டே இருப்பார்கள்.

தீபாவளி சமயத்தில் மதியம் போல ஜில்மா படம் போடுவார்கள். ஊரில் இருக்கும் உறவினர்கள் ஒருவர் முகம் ஒருவருக்குத் தெரியாதவாறு ரகசியமாகச் சென்று வருவார்கள். பொங்கல் நாளில் கூட்டம் அள்ளும். தினமும் ஐந்தே முக்கால் மணிக்கு பாடல்கள் ஒலிக்க ஆரம்பிக்கும். தியேட்டர்காரர்களும் திரையிடப்படும் படங்களின் பாடல்களை ஸ்பீக்கரில் பாட விடுவார்கள். மக்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தியேட்டர் நோக்கி விரைவார்கள். மாரிமுத்து திரையரங்கை தொட்டு தூண்டிக்காரன் கோவில், சிவன் கோவில், துர்க்கை அம்மன் கோவில், பெரியகுளம் இருக்கும். மழைக்காலங்களில் தவளையின் சத்தமும், குளிரும் வாட்டும். விழா நாட்களில் நான்கு காட்சிகள் நடைபெறும். சுற்றிலும் படுதாவை இழுத்து விட்டுக் கொண்டு படம் பார்ப்பதுண்டு. பள்ளிக்கூடத்தில் ஏதாவது சிறுவர் படங்கள் வந்தால் அழைத்துச் செல்வார்கள். அப்போது தான் மேட்னி ஷோ பார்க்க முடியும்.

எனக்குத் திருமணமான புதிதில் தியேட்டர் வேலை செய்து கொண்டிருந்தது. அதை விலைக்கு வாங்கி நடத்தலாம் என்ற முயற்சி கூட செய்தேன். ஆனால் முடியவில்லை. டிஃபன் கடை வைத்திருந்த ஒரு நபர் செய்த உட்சதியால் அது நடைபெறாமல் போயிற்று. திருமணம் முடிந்த கையோடு தியேட்டரை வாங்கி ஊரிலேயே தொழில் செய்து பிழைத்துக் கொள்ளலாம் என்று நினைப்பில் பல்வேறு கட்ட முயற்சிகளைச் செய்தேன். நடக்கவில்லை. ஆளாகி விட்டான் என்றால் சகித்துக் கொள்ளமுடியாது அல்லவா? ஆகவே என்னென்ன சதிகள் செய்ய வேண்டுமோ அத்தனையும் செய்தார்கள் அப்போது. நான் திருமணம் செய்து கொண்டதே என்னை அறிந்தப் பலருக்கு இதயத்தில் ஊசியைச் செருகியது போல இருந்தது என்று என் நண்பன் ஒருவன் அடிக்கடிச் சொல்லிக் கொண்டிருப்பான். இப்போது அது கயிறு திரிக்கும் இடமாக மாறி விட்டது. ஊருக்குச் சென்றிருந்த போது அந்த தியேட்டரில் படம் பார்த்த நினைவுகள் மேகமாய் கவிழ்ந்து கொண்டன.

மண்ணைக் குவித்து அதன் மீது சிம்மாசனமாய் உட்கார்ந்து திரைப்படம் பார்ப்பது என்பது அன்றைய காலத்தில் எனக்கு எந்தளவு மகிழ்ச்சியைத் தந்தது என்று சொல்ல முடியவில்லை. அந்தச் சந்தோஷமும், மகிழ்ச்சியும் இன்றைக்கு எந்த தியேட்டரில் படம் பார்த்தாலும் கிடைக்கவில்லை. காலம் மனிதனின் சந்தோஷங்களை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தனக்குள் இழுத்துக் கொண்டு விடுகிறது. 

இனி மாரிமுத்து திரையரங்கத்தை காண முடியாது. அதன் நினைவுகள் மட்டும் என்னுடன் கூடவே பயணிக்கின்றன. இனி அது உங்களுடன் கூட பயணிக்கும் என நினைக்கிறேன். நீங்களும் ஏதோ ஒரு திரையரங்கத்தில் என்னைப் போலவே படம் பார்த்திருப்பீர்கள். அந்த நினைவுகளை விட சுகமானது இனி நமக்கு வாய்க்கப்போவதில்லை.

குறிப்பு: டெண்ட் கொட்டகை சினிமா பற்றி கடல்பயணங்களில் சுரேஷ் குமார் எழுதி இருக்கிறார். அவரின் பதிவில் இருந்து சில படங்களை இங்கு லிங்க் கொடுத்திருக்கிறேன். அவரின் பதிவைப் படித்துப் பாருங்கள். நிச்சயம் நீங்கள் சிறுபிள்ளையாகவே மாறி விடுவீர்கள்.


Saturday, November 5, 2016

வழக்குமன்றங்கள் வழக்குகள் விவாதங்கள் உண்மை என்ன?

சாமானியனுக்கு கோர்ட்டுகள் தான் தர்மம் இருக்கும் இடம். ஒருவர் கூடவா நல்லவர்களாக இருக்க மாட்டார்கள்? என்று மக்கள் பேசிக் கொள்வார்கள். அந்தளவுக்கு கோர்ட்டுகளின் மீது நம்பிக்கை கொண்டுள்ள சாமானிய மக்களின் எண்ணம் நிறைவேறுகிறதா என்ற முடிவுக்கு வர முடியவில்லை. காரணம் அரசியல். ஐந்தாண்டுகளுக்கு ஒரு முறை பதவிக்கு வரும் அரசியல் நீதி மன்றங்களைப் பந்தாடிக் கொண்டிருக்கின்றன. ஒரு நீதிபதி பிரதமர் முன்பே அழுதார். அதையும் நாம் தினசரிகளில் படித்தோம். ஆனால் என்ன நடந்தது? ஒன்றுமில்லை.

இந்தியாவில் கோர்ட்டுகளை நிர்வகிக்க தனி அமைப்பினை உருவாக்கினால் தான் நீதி நிலை நாட்டப்படும். மாநில அரசுகளின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்கும் வரை கோர்ட்டுகள் ஒரு வரையறைக்குள் அழுத்தப்பட்டுக்கொண்டே இருக்கும். நீதிபதிகள் முதலமைச்சரைச் சந்தித்தே ஆக வேண்டிய சூழல் உண்டாகத்தான் செய்யும். அது நீதி பரிபாலனத்துக்கு சரியாக வராது. தேர்தல் கமிஷன் போல தனி அமைப்பு நீதிமன்றங்களை நிர்வகிக்கவும், நீதிபதிகளை நியமிக்கவும், சம்பளம் கொடுக்கவும், செலவுகளைக் கவனிக்கவும், சட்ட ஒழுங்கை நிலை நாட்டவும் தேவை. அவ்வாறு அமைத்திடாவிடில் நீதிமன்றங்களின் குரல்வளை நெறிக்கப்பட்டுக் கொண்டே இருக்கும். அதிலும் முக்கியமாக தீர்ப்புகள் திருத்தப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் காட்சிகள் தொடர்கதையாக நடந்து கொண்டே இருக்கும். கீழ்கோர்ட்டில் தண்டனை மேல் கோர்ட்டில் விடுதலை என்றால் நீதிமன்றங்களின் மீது உள்ள நம்பிக்கை சிதைந்து போகும் அல்லவா? இதற்கொரு விடிவுகாலம் கிடைக்கக் கூடிய எல்லா சாத்தியங்களையும் அரசியல் அழித்துக் கொண்டே வருகிறது.

புதிய சிந்தனை கொண்ட தலைவர்களை தமிழகத்தில் இன்றைக்கு காண்பது அரிதாகி விட்டது. தமிழகத்தினைப் பொறுத்தவரை தமிழ் சமூக மேம்பாட்டுச் சிந்தனையும், செயலூக்கமும் கொண்டவர்களையும் புதிய சிந்தனாவாதிகளையும் பார்க்க முடிவதில்லை.

ஒவ்வொருவரும் இருக்கும் கட்சிகளுக்கு ஜால்ரா வீசுபவர்களாகவே இருக்கின்றார்கள். ஏதோ ஒரு கட்சியில் தஞ்சம் புகுந்திருக்கின்றனர். தனி ஆவர்த்தனம் செய்ய முயன்றால் ஆக்டோபஸ் போல கட்சிகள் அவர்களை அழித்து விடுகின்றன. எவரையும் புத்தம் புதிய சிந்தனைகளோடு வெளி வர விடுவதில்லை.

பசி இருந்தால் தான் புதிய சிந்தனைகளும், ஆக்கங்களும், புதிய சிந்தனாவாதிகளும் வெளி வருவர். ஆனால் இங்கு எல்லாமே இலவசமானதாய் பசி கொஞ்சமேனும் ஆற்றப்படுகிறது. சோம்பேறிகள் நிறைந்து விட்டனர். அது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும். 

ஒரு வழக்குப் பற்றி சுவாரசியமான கதை ஒன்றினை ஓஷோவின் புத்தகத்தில் படித்தேன். படித்துப் பாருங்கள். செம ரகளையாக இருக்கும்.


இனி ஓஷோவின் பத்தி,

சட்டத்தொழில் உலகிலிருந்து மறைகிற போது 90 சதவீதம் சூழ்ச்சிகளும் அதனோடு சேர்ந்து மறைந்து விடும். சட்டம் தெரிந்தவர்களே அதிகமதிக குழப்பத்தை உண்டாக்குபவர்கள்.

என் துணை வேந்தர்களில் ஒருவர் மாபெரும் சட்ட வல்லுனர். உலகப் புகழ் பெற்ற சட்ட வல்லுனர். அவர் மீண்டும் மீண்டும் பின்வரும் சம்பவத்தைக் கூறுவது வழக்கம். ஒரு தடவை ஒரு இந்திய மகாராஜாவுக்காக தனி நீதிமன்றத்தில் ஒரு வழக்கில் வாதாடிக் கொண்டிருந்தார். அவர் ஒரு பெரிய குடிகாரர். முந்தின நாள் இரவு அவர் நிறையக் குடித்திருந்தார். அதன் மப்பு இன்னும் இருந்தது. எனவே அவர் தான் மகாராஜாவுக்கு சார்பாக வாதாடுகிறோமா எதிராக வாதாடுகிறோமா என்பதையே மறந்து விட்டார். எனவே ஒரு மணி நேரமாக மகாராஜாவுக்கு எதிராக அவர் பேசினார். மகாராஜாவுக்கு வேர்த்துக் கொட்டியது. அவரது உதவியாளர்கள் நடுங்கினார்கள். ”என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறார் இவர்?”. தேநீர் இடைவேளை வந்தது. அவர்கள் அவரிடம் சொன்னார்கள், “என்ன காரியம் செய்து விட்டீர்கள்? நம் கட்சிக்காரரை ஒழித்துக் கட்டி விட்டீர்கள், இனி அவரை காப்பாற்ற வழியே இல்லை”

“என்ன நடந்து விட்டது?” என்றார் அவர்.

“நம் சொந்தக் கட்சிக்காரருக்கே எதிராக இவ்வளவு நேரமும் பேசிக் கொண்டிருந்தீர்கள்!”

“கவலையை விடுங்கள், இன்னும் சந்தர்ப்பம் இருக்கிறது” என்றார்.

மறுபடியும் வழக்குமன்றம் தொடங்கியது. அவர் சொன்னார்,”கணம் கோர்ட்டார் அவர்களே, ஒரு மணி நேரமாக நான் பேசுவதைப் பொறுமையாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்ததற்கு நன்றி. ஏனென்றால் எதிர்கட்சியார் முன் வைக்க சாத்தியமான எல்லா வாதங்களையும் நான் தான் தந்து கொண்டிருந்தேன். இனி நான் என் கட்சிக்காரரின் தரப்பைச் சொல்வேன்”

பின் தன் வாதங்களையே அவர் மறுத்து அந்த வழக்கில் வென்றார்.

விஷயம் விளங்கி விட்டதா? வழக்காடு மன்றங்களில் வக்கீல்களாக இருந்தவர்களே நீதிபதிகளாக பதவியேற்கின்றார்கள் என்கிற போது மனதுக்குள் சிறிய அவநம்பிக்கை ஏற்பட்டு விடுவதை நாமெல்லாம் உணர்கிறோம். ஆனால் இருந்தும் என்ன பயன்? நம் சட்டம் அப்படி இருக்கிறது.

இந்திய மக்களின் மீது பற்றுக் கொண்ட, பதவிக்கும், அதிகாரத்துக்கும் ஆசைப்படாத எவனொருவன் தலைவனாக வருகின்றானோ அந்த நாளில் நம் இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டத்தில் இருக்கும் பல்வேறு அதிகார சட்டங்களை நீக்கி மக்களுக்கு நன்மை புரியும் சட்டங்கள் உருவாக்கப்படும் என்று நம்புவோம். இந்தியத்தாய் தன் குடும்பத்தினை நிர்வகிக்க தக்கப் புதல்வனை உருவாக்குவார் என்று நம்புகிறேன்.

நீதித்துறை பரிபாலன முறை மாற்றப்பட்டால் நாட்டில் ஊழலும் இருக்காது. அதிகார அத்துமீறலும் இருக்காது. அவரவர் அவரவர் வேலையைப் பார்ப்பார்கள். 

Friday, November 4, 2016

யாருக்கும் தகுதியில்லை

தம் காரில் சென்னைக்குத் திரும்பிக் கொண்டிருந்தார் பாகவதர். வழியில் ஒரு சிற்றூர். அதைக் கடந்து வரும்போது ரயில்வே கேட் ஒன்று குறுக்கிடவே பாகவதரின் கார் நின்றது.

யாரோ ஒரு கட்டை வண்டிக்காரன்; அருகிலிருந்த காட்டிலிருந்து விறகு வெட்டி எடுத்துக் கொண்டு அந்த வழியே வந்து கொண்டிருந்தான்.

“ஆஹா, என்ன பேரானந்தம்!”

பாகவதரின் பாட்டுத்தான். ஆனால் பாடியவர் பாகவதர் அல்ல; கட்டை வண்டிக்காரன்.

காருக்கு வெளியே தலையை நீட்டி அவனைப் பார்த்தார் பாகவதர். அவ்வளவுதான்.; “சாமி, நீங்களா?” என்று வாயெல்லாம் பல்லாகச் சொல்லிக் கொண்டே அவன் வண்டியை நிறுத்தி விட்டுக் கீழே இறங்கினான்.”எத்தனையோ நாளா என் சாமியைப் பார்க்கணும்னு நான் நெனச்சிக்கிட்டு இருந்தேன்? - இன்னிக்குப் பார்த்துட்டேன் சாமி, என் கண் குளிரப் பார்த்துட்டேன் - இருங்க - சாமி! இன்னிக்கு என் கையாலே ஒரு சோடாவாச்சும் வாங்கிக் சாப்பிடாமே நீங்க இங்கேயிருந்து போகக்கூடாது - ஆமாம்!” என்று படுகறாராகச் சொல்லிக் கொண்டே அவன் அங்குமிங்கும் ஓடினான். எங்கிருந்தோ ஒரு கோலிச் சோடாவை வாங்கிக் கொண்டு அவசரம் அவசரமாக வந்து அவரிடம் நீட்டினான்.

“அவரு இந்தச் சோடாவையெல்லாம் குடிக்கமாட்டாரு ஐயா!” என்றார் டிரைவர்.

“இங்கே சோடாவா பெரிது, அதைக் கொடுக்கும் அன்புக் கையல்லவா பெரிது!” என்று சொல்லிக் கொண்டே பாகவதர் காரை விட்டுக் கீழே இறங்கி, வண்டிக்காரன் கொடுத்த சோடாவை இரு கைகளாலும் வாங்கி, ‘மடக், மடக்’ கென்று குடித்தார்.

பரம திருப்தி வண்டிக்காரனுக்கு; ‘ஆஹா, என்ன பேரானந்தம்!” என்று அவன் மறுபடியும் பாடவே ஆரம்பித்து விட்டான்.

அதற்குள் ‘கூகுக்’ என்று கூவிக் கொண்டு ரயில் வந்து விடவே, டிரைவர் காரைக் கிளப்ப முயன்றார். என்ன ஆச்சரியம்! பாகவதரைத் தம் பெட்டியிலிருந்தபடி எப்படியோ பார்த்து விட்ட ‘கார்டு’ சிவப்புக்கொடி காட்டி ரயிலை நிறுத்தி விட்டு, “ஆஹா. என்ன பேரானந்தம்!” என்றார்.

அதைக் கேட்ட பாகவதரின் கண்களில் உணர்ச்சிப் பெருக்கால் நீரே துளிர்த்து விட்டது. ”நீங்களெல்லாம் என்னிடம் இத்தனை அன்புகாட்ட உங்களுக்கு நான் என்ன செய்து விட்டேன்? என்ன செய்யப்போகிறேன்?” என்று கரம் குவித்தார்.

”ஒன்றும் செய்ய வேண்டாம், நீங்கள் ஆனந்தமாகப் பாடிக்கொண்டே இருங்கள்; நாங்கள் ஆனந்தமாகக் கேட்டுக் கொண்டே இருக்கிறோம்!” என்ற ’கார்டு’ பச்சைக்கொடி காட்டி ரயிலை அங்கிருந்து நகர்த்தினார்.

விந்தன் எழுதிய எம்.கே.தியாகராஜ பாகவதரின் வாழ்க்கை புத்தகத்திலிருந்து ஒரு சிறு துளி மேலே உள்ளது. இப்படியான ஒரு அன்பினை பெற்ற இறவா நடிகர் அல்லவா எம்.கே.டி அவர்கள்?


அசோக்குமார் படத்தில் எம்.கே.டி பாகவதரால் பாடப்பட்ட அருமையான பாடல் இது. இதில் இரண்டு வரியைத் தொடர்ந்தாற் போல இன்றைக்கு சினிமாவில் பாடுபவர்களால் பாடமுடியுமா? இந்தக் குரல் நம் மனதுக்குள் புகுந்து வரும் போது உண்டாகும் உணர்ச்சியினை வார்த்தைகளால் எழுதி விட முடியுமா? அமைதியாக அமர்ந்து இப்பாடலைக் கேளுங்கள். அது உங்களுக்குள் நிகழ்த்தும் வர்ண ஜாலங்களைப் புரிந்து கொள்வீர்கள்.

உலகில் நல்லவனாய் வாழ்வதை விட வேறு என்ன சந்தோஷம் மனிதனுக்கு இருக்கப்போகின்றது?

இதோ பாடல் வரிகள்:

பூமியில் மானிட ஜென்மம டைந்துமோர்
புண்ணியம் இன்றிவி லங்குகள்போல்
காமமும் கோபமும் உள்ளநி ரம்பவீண்
காலமும் செல்லம டிந்திடப்போம்

உத்தம மானிட ராய்பெரும் புண்ணிய
நல்வினை யால்உல கில்பிறந்தோம்
சத்திய ஞானத யாநிதி யாகிய
புத்தரைப் போற்றுதல் நம்கடனே

உண்மையும் ஆருயிர் அன்பும கிம்சையும்
இல்லையெ னில்நர ஜென்மமிதே
மண்மீதி லோர்சுமை யேபொதி தாங்கிய
பாழ்மர மேவெறும் பாமரமே

பாடல் ஆசிரியர்: பாபநாசம் சிவன்
பாடகர்: எம்.கே. தியாகராஜ பாகவதர்
திரைப்படம்: அசோக்குமார்


நவம்பர் ஒன்றாம் தேதி மக்களால் நேசிக்கப்பட்ட தியாகராஜ பாகவதரின் நினைவு நாள்.

தமிழகத்தில் நடிகர்களுக்கு என்று ஒரு சங்கம் இருக்கிறது. குழாயடிச் சண்டை கூட நடந்தது. அதையும் டிவிக்காரர்கள் பரபரப்பாக்கினார்கள். அந்தக் கூத்தையெல்லாம் நாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். கூத்து முடிந்து நடிகர்கள் தலைமைப் பொறுப்புக்கும் வந்து விட்டார்கள். ஆனால் வந்ததும் பிரச்சினை ஆரம்பித்து விட்டது.

பழைய நடிகர்களைக் கவுரவிக்கிறோம் என்றெல்லாம் அட்ராசிட்டி செய்தவர்கள் தியாகராஜ பாகவதருக்கு நினைவு அஞ்சலியைக் கூட நடத்தவில்லை. தமிழக மக்களின் மனத்தில் தங்க நாற்காலியில் அமர்ந்து தமிழ் சினிமா உலகையே அசைத்து விட்டுச் சென்ற மாபெரும் கலைஞனுக்கு மரியாதை செலுத்தக் கூட மறந்து விட்டார்கள்.

ஆனால் பாகவதருக்கு அவரின் ரசிகர் செலுத்திய உண்மையான அஞ்சலியை விடவா இவர்கள் செய்து விடப்போகின்றார்கள்? 72 வயதான் பழைய புத்தகக்கடை வைத்து நடத்தி வரும் ஸ்ரீரங்கம் நடராஜன் அவர்கள் தன் ஆதர்ச நாயகனுக்கு திருச்சியில் அமைந்துள்ள சமாதியின் அருகில் அமர்ந்து, தியாகராஜ பாகவதர்  பாடிய பாடல்களைப் பாடியபடியே அஞ்சலி செலுத்தினார் என்று தினமலர் செய்தி வெளியிட்டிருந்தது. பாகவதரின் உறவினர்கள் நினைவு நாள் கொண்டாடுவது வேறு. ஆனால் ஒரு ரசிகன் தன்னால் ரசிக்கப்பட்ட நாயகனின் நினைவினால் சமாதியின் அருகில் நின்று பாடலைப் பாடியபடி அஞ்சலி செலுத்துவது என்பது சாமானியமானதா?

எத்தனையோ ஹீரோக்கள் வந்து சென்றார்களே இப்படி ஒரு அஞ்சலி நிகழ்ச்சியைப் பற்றி கேள்விப்பட்டிருக்கின்றோமா? இல்லையே ஏனென்றால் வெகு கவனமாக தன் தந்தையர்களால் தயாரிக்கப்பட்ட ஹீரோக்களும், உறவுகளால் பீடிக்கப்பட்டு மூடப்பட்டு கிடக்கும் தமிழ் சினிமா உலகில் இருப்போர் பாகவதருக்கு அஞ்சலி செலுத்தக்கூட தகுதியில்லாமல் போனார்கள் என்பது தான் நெஞ்சில் அறையும் உண்மை.

கொடுத்த வாக்கைக் காப்பாற்றும் எம் தமிழ் மூதாதையர்கள் வாழ்ந்த நாட்களில் வாழ்ந்து அவர்களின் மனதில் இன்றைக்கும் இறவாது வாழ்ந்து வரும் எம்.கே.டி அவர்களுக்கு ஏதோ என்னாலியன்ற ஒரு சிறிய அஞ்சலி.

Wednesday, November 2, 2016

வார்த்தைகளின் வீரியம்

வெளி நாட்டில் படித்த தன் மகன் திரும்ப வந்ததும் தன் மருத்துவமனையை அவனிடம் ஒப்படைத்து விட்டு ஓய்வெடுக்க வேண்டுமென்று நினைத்தார் மருத்துவர். மகன் வந்ததும் அவனிடம் அனைத்தையும் ஒப்படைத்து விட்டு வீட்டில் அமைதியாக இருந்தார் மருத்துவர். ஒரு சில நாட்கள் கழிந்தன. 

மகன் தன் தந்தையிடம் வந்து, ‘அப்பா, நீங்கள் எனக்கு விவரம் தெரிந்த நாளில் இருந்து  கடந்த வாரம் வரை ஒரு பெண்ணுக்கு தொடர்ந்து வைத்தியம் பார்த்து வந்தீர்கள் அல்லவா? அந்தப் பெண்ணின் நோயை நான் மூன்றே நாட்களில் சரி செய்து விட்டேன்’ என்றான். அப்பாவை விட தனக்குத் திறமை அதிகம் என்ற பெருமையில் அவன் தன் மகிழ்ச்சியைத் தெரிவித்தான்.

மருத்துவர் அவனை நோக்கி நகைத்தார்.

‘மகனே, அந்தப் பெண்ணின் நோயை நான் ஒரே நாளில் சரி செய்து இருப்பேன். ஆனால் செய்யவில்லை. நீ வெளி நாட்டில் படித்தது, இந்த எனது வீடு, கார், நாம் வாழும் வாழ்க்கை எல்லாம் அந்தப் பெண்ணின் பணம்’ என்றார்.

மகனுக்கு விஷயம் விளங்கியது.

‘அப்பா, அந்தப் பெண்ணை வரச் சொல்லி ஒரு டெஸ்ட் எடுக்க வேண்டும், ரிப்போர்ட்டில் ஒரு பிரச்சினை என்றுச் சொல்லி விடுகிறேன். இரண்டு நாட்கள் கழித்து வரச் சொன்னால் அந்தப் பயத்திலேயே அந்தப் பெண்மணி நடுங்கி விடுவாள்’ என்றான்.

மருத்துவர் தன் மகனை அருகில் அழைத்துச் சொன்னார், ’மருத்துவ தர்மத்தைப் புரிந்து கொண்டாய்’ என்று.

உலக மெடிக்கல் கவுன்சிலுக்கு இந்திய மெடிக்கல் கவுன்சிலில் ஊழல் செய்ததாய் கைது செய்யப்பட்டு வழக்கு நடந்து கொண்டிருக்கும் கேத்தன் சேதாய் தலைவராக்கப்பட்டிருப்பதை நினைத்த போது எங்கோ படித்த கதை நினைவுக்கு வந்து விட்டது.

மருத்துவர் அந்தப் பெண்மணியின் வசதியைப் பயன்படுத்திக் கொண்டார். அதனால் அவர் தன்னை வளப்படுத்திக் கொண்டார். அவர் மகனோ அவருக்கும் ஒரு படி மேல். நோயாளியிடம் மருத்துவர் சொல்வது ஒவ்வொன்றும் சத்தியமாக நம்பப்படும். யாரிடம் எந்த வார்த்தையைச் சொல்ல வேண்டும் என்று விவரம் தெரிந்த மருத்துவர்கள் சொல்வார்கள்.

நன்றாக இருக்கும் ஒருவரைப் பார்த்து, ’என்ன ஆள் இப்படி ஆகி விட்டீரே, சுகரா? பிரஷர் இருக்குமோ? என்று சும்மா கேட்டு வையுங்கள்’. அவனுக்குத் தூக்கம் வருமா? நிம்மதியாகத்தான் இருப்பானா? 

ஒவ்வொரு வார்த்தைக்கும் ஒவ்வொரு சக்தி இருக்கிறது என்பதை நீங்கள் நம்ப வேண்டும். 

Sunday, October 30, 2016

சன் டிவியின் தமிழ்மாலை

வீட்டில் வீடியோகான் பிளாக் அன்ட் வொயிட் டிவி இருந்தது. வெள்ளிக்கிழமைகளிலும், ஞாயிற்றுக் கிழமைகளிலும் பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள், குழந்தைகள், நண்பர்கள் என்று வீட்டில் ஒளியும் ஒலியும் பார்க்க வருவார்கள். தூர்தர்சனில் நள்ளிரவில் தமிழ் படம் போடுவார்கள். கிட்டத்தட்ட 20 பேராவது வருவார்கள். இப்படியே சென்று கொண்டிருந்த நாளில் சன் டிவி தன் முதல் டிஜிட்டல் பயணத்தைத் துவக்கியது. ஊரில் பெரிய கொடை வைத்து கேபிள் டிவி கனெக்‌ஷன் கொடுத்தார்கள். மாமாவை நச்சரித்து கேபிள் வீட்டுக்கு வந்து விட்டது. 

பனிரெண்டு மணி வாக்கில் தான் சன் டிவி ஆரம்பிக்கும். அதுவரை திரையில் சினிமா பாடல்கள் மட்டும் தான் ஒலிக்கும். அந்த மணியிலிருந்து இரவு வரை அந்தப் பக்கம் இந்தப் பக்கம் அசைவதே இல்லை. சாப்பாடு தூக்கம் எல்லாம் டிவியின் முன்னால் தான். காணாததைக் கண்டால் விட முடியுமா? ஒரே அதிசயம் தான். துல்லியமான படம். தூர்தர்சனின் ஈக்கள் மொய்க்கும் ஒளிபரப்பினைப் பார்த்துச் சலித்துப் போன மனதுக்கு இந்தத் துல்லியம் மாபெரும் மகிழ்ச்சியைத் தந்தது. 

அனுபவ் பிளாண்டேஷன்ஸ் விளம்பரங்கள் தூள் பரக்கும். ரமேஷ் கார்ஸ் விளம்பரம் கிளப்பும். என்னிடம் வாங்க என்ற அழைப்பு அப்போது பிரபலம். தீபாவளி நாட்களில் சன் டிவி போட்டிகள் நடத்தி பரிசுகளை ஒவ்வொரு பிரபலமான ஊர்களின் கடைகளில் பெற்றுக் கொள்ளச் சொன்னது. ஊரெங்கும் சன் டிவி. சன் டிவியின் பிரபலமான வர்ணனையாளர் ரபி பெர்னாட் அப்போது பிரபலம். பெப்சி உங்கள் ஜாய்ஸ் உமா, பல நிகழ்ச்சிகளைத் தொகுந்து வழங்கும் உமா பத்மநாபன் பெண்களிடையே பிரபலம். சிலோனின் அப்துல் ஹமீது நடத்திய குடும்ப நிகழ்ச்சி என கிளப்பியது சன் டிவி.

அடுத்து அடுத்து பல சேட்டிலைட் சேனல்கள் வந்தாலும் சன் டிவியின் ரீச்சை அவர்களால் தடுக்க முடியவில்லை. சித்தி சீரியல் தமிழ் மக்களின் ரசனையைப் புரட்டிப் போட்டது. சினிமாக்கொட்டகைகள் காற்று வாங்கின. பத்திரிக்கைகள் படிப்பதும், உறவினர் வீடுகளுக்குச் சென்று வருவதும், அக்கம் பக்கத்து வீடுகளில் உறவாடுவதும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நின்று போக ஆரம்பித்தது.

டிஜிட்டல் வழி தகவல் சாதனம் - பேஜர்

1997 களில் என்று நினைவு. முதன் முதலாக பேஜர் வந்தது. இடுப்பு பெல்டில் பெட்டி போல வைத்துக் கொண்டு திரிந்தார்கள். அதன் பிறகு தமிழில் பேஜர் வந்தது. பின்னர் மொபைல் போன் வந்தது. பிபிஎல் என்று நினைக்கிறேன். பனிரெண்டு ரூபாய் அவுட்கோயிங்க் கால் என நினைக்கிறேன். பல் வேறு கம்பெனிகள் கட்டணத்தைக் குறைத்துக் கொண்டே வந்ததால் மொபைல் போன் பயன்பாடு அதிகரித்தன. அது  ஒரு பெரிய மார்க்கெட்டை உருவாக்கியது. தரை வழி போன்கள் மதிப்பிழந்தன. அருகில் அமர்ந்திருக்கும் சகோதரனிடம் கூட பேசவிடாமல் தனக்குள் இழுத்துக் கொண்டது மொபைல் போன்கள்.


(தினம்தோறும் புதுப்புது வடிவங்கள் எடுத்து மக்களின் பாக்கெட்டில் பெரும் ஓட்டைகளைப் போட்டுக் கொண்டிருக்கும் நவ நாகரீக கொள்ளையர்களாக மாறிப்போன மொபைல் போன்களின் ஆரம்ப வடிவம் )

இன்றைக்கு சாட்டிலைட் டிவிக்களின் ஆதிக்கமும், மொபைல் போனின் ஆதிக்கமும் உலகை துவம்சம் செய்து வருகின்றன. சக மனிதர்களிடையே இருந்த நேசத்தைக் குறைத்து விட்டன. ஒவ்வொரு மனிதனும் தனித்தீவாக மாறி வாழ ஆரம்பித்து விட்டான்.

சன் டிவி தன் அதி வீச்சால் ஒரு முறை ஆட்சியையே மாற்றியது.பின்னர் அமைச்சரை உருவாக்கியது. இன்றைக்கும் கோடிகளில் லாபம் சம்பாதித்துக் கொண்டிருக்கிறது. இந்தியாவையே ஊழல் பிரச்சினையில் ஆட வைத்தது. சன் டிவியின் பிரபலமாகி ஆட்சி மாற்றத்திற்குக் காரணமான ரபி பெர்னாட் இப்போது ஜெயா டிவியில் இருக்கிறார். அனுபவ் பிளாண்டேசன், ரமேஷ் கார்ஸ் மோசடிகள் நடந்தன. பல மக்கள் பாடுபட்ட சேர்த்த பணத்தை இழந்தனர். இப்படி ஒவ்வொரு நாளும் அது வளர்ந்து கொண்டே இருக்கிறது.

மொபைல் போன் சந்தையோ உலகையே அசைக்கின்றன. ஒரு நாட்டின் ஆளும் வர்க்கத்தை தேர்ந்தெடுக்க கூடிய வல்லமைக்கு இன்றைய மொபைல் உலகம் மாறி விட்டது. 

பத்திரிக்கைகள் தங்கள் முகத்தை மாற்றிக் கொண்டன. காலத்துக்கு ஏற்ப மாறினால் தான் தொழில் செய்ய முடியும். அச்சுப்பத்திரிக்கைகள் இன்றைக்கு சாட்டிலைட் சேனல்களாக மாறி விட்டன. மொபைல் ஆப்களில் செய்திகள் வெளியிடுகின்றன. எல்லாம் மாறி விட்டன.

ஆனால் இத்தனை நன்மைகள் நடந்தாலும் மக்களின் வாழ்க்கை தனிமைப்படுத்தியதாக இந்த இரண்டும் மாற்றி விட்டன. ஒவ்வொரு வீட்டிலும் பெண்கள் டிவியின் முன்பு முடங்கிக் கிடக்கின்றார்கள். சிறார்கள் கார்ட்டூன் சேனல்களில் முடங்கி விட்டனர். படிப்பது குறைந்து விட்டது. மூளைகள் சேட்டிலைட் சேனல்களில் அடகு வைக்கப்பட்டு விட்டன. படிப்பாளிகள் கூகிளில் தேடிக் கொண்டிருக்கின்றார்கள். ஃபேஸ்புக்கில் அரட்டை அடித்தல் ஆரம்பித்து கொலை வரைக்கும் சென்று கொண்டிருக்கின்றார்கள்.

டெக்னாலஜி வளர்ந்திருக்கிறது. ஆனால் மனிதன் அழிய ஆரம்பித்திருக்கின்றான். மேலும் உங்களுக்குத் தெரிந்த விஷயங்களைச் சொல்ல விரும்பவில்லை. புரிந்து கொள்ள முயலுங்கள். ஒவ்வொரு நாளும் மொபைல் போனில் பேசுவது எவ்வளவு நேரம்? டிவி பார்ப்பது எவ்வளவு நேரம்? என்று கணக்கெடுத்துப் பாருங்கள். அதிர்ந்து போய் விடுவீர்கள். நாம் பேசுவது ஒவ்வொன்றும் முக்கியமானவையா? அவசியம் கருதி தான் பேசுகின்றோமா? என்று யோசியுங்கள்? ஆச்சரியப்படுவீர்கள். 

ஆகவே டிவி பார்ப்பதையும், மொபைலில் பேசுவதையும், வாட்சப்பில் மெஜேஜ் பார்ப்பதையும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குறைத்து விட்டால் உங்களுக்குள் நிகழும் அற்புதங்களை நிச்சயமாக உணர்வீர்கள். தேவையென்றால் பயன்படுத்தலாம் தப்பில்லை. அதையே அதிகமாகப் பயன்படுத்துவது என்பது தேவையற்றது அல்லவா?

என் பள்ளிப்பருவ தோழனின் வீட்டுக்கு குடும்பத்தோடு சென்று வந்தேன். சுவையான சமையல் உண்டு நண்பனின் குடும்பத்தோடு அளாவளாவி மகிழ்வோடு  வீடு வந்து சேர்ந்தோம். விடிகாலையில் எண்ணெய் தேய்த்துக் குளித்து விட்டு பிள்ளைகளுக்கு இனிப்புகளைக் கொடுத்து விட்டு கோவிலுக்குச் சென்று வந்தேன். பின்னர் அக்கம்பக்கத்து வேற்று மத வீடுகளுக்கு இனிப்பும் பலகாரங்களைக் கொண்டு போய் கொடுத்து விட்டு வந்தார் மனைவி. பிள்ளைகள் பட்டாசுகளை வெடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

மாலையில் கொஞ்சம் பட்டாசுகளை வெடித்து விட்டு சிற்றுண்டி உண்டு விட்டு தீபாவளி நாளை கொண்டாடினோம். இதற்கு முக்கியமாக நான் செய்தது தீபாவளி அன்று டிவியை முற்றிலுமாக அனைத்து விட்டேன். மொபைல் போனையும் தான். 

ஆகவே நண்பர்களே, டிவியையும், மொபைல் போனையும் அவசியம் தேவையென்றால் உபயோகியுங்கள். இல்லையென்றால் தூர வைத்து விடுங்கள். அவை உங்களின் நேரத்தையும் மகிழ்ச்சியையும் கொன்று கொண்டிருக்கின்றன.

Friday, October 28, 2016

ஒரு பதிவு ஒரு பயணம்

நண்பனுக்கு ஓர் கடிதம் எழுதிய நேரமோ என்னவோ தெரியவில்லை தினமலர் தீபாவளி மலரில் பல பெரிய மனிதர்கள் எழுதி தள்ளி இருக்கின்றார்கள். நம்ம ராசி அப்படி போலும். பிளாக்கில் இரண்டொரு கடிதப் பதிவுகளைக் கூடப் பார்த்தேன். இருக்கட்டும் ஒவ்வொருவருக்கும் யாரோ ஒரு நண்பர் இருப்பார் அல்லவா? எனது அந்தப் பதிவைப் படித்து விட்டு சில நண்பர்கள் போனில் அழைத்து அழ வைக்கின்றீர்களே என்று புலம்பினர். அப்படியெல்லாமா நாம் எழுதுகிறோம் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.

சென்னை உயர் நீதிமன்ற வக்கீல் நண்பர் “ஃபெதர் டச் தருகிறது உங்களின் எழுத்து” என்கிறார். எனக்கே அது ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. அவரவர் பார்வையில் எனது பதிவுகள் பல்வேறு தோற்றங்களைப் பதிவு செய்கிறது போலும். ஒரு சினிமா இயக்குனர் பாடல் எழுதுகின்றீரா என்று கேட்டார். மற்றொரு நண்பர் நல்ல கதையொன்று எழுதித் தாருங்களேன் என்று நச்சரித்துக் கொண்டிருக்கிறார். என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. வேறொரு நண்பர் பதிவுகளில் கோர்வையான பதிவுகளை எடுத்து வா.மணிகண்டன் போல புத்தகமாக்கி வெளியிடுங்கள் என்கிறார். பார்க்கலாம் அதற்கென காலம் நேரம் வர வேண்டுமல்லவா? இப்போது விஷயத்துக்கு வந்து விடுகிறேன்.

இன்றைக்கு அடியேன் எழுதிய பழைய எழுதிய பதிவுகளைப் படித்துப் பார்த்து வருகையில் சரவணனின் பதிவு ஒன்று கிடைத்தது. அதில் கடைசி வரியைப் படிக்கையில் எனக்குள் பயமே ஏற்பட்டு விட்டது. ”அவர் பொருட்டு எல்லோருக்கும்” என்று எழுதி வைத்து விட்டார். கோவையில் போன வருடம் மழை கொட்டோ கொட்டென்று கொட்டியது. இந்த வருடம் வருவேனா மாட்டானா என்று பயமுறுத்தும் வேலை பார்க்கிறது மழை. 

இதோ கீழே இருக்கும் படத்தைக் கிளிக் செய்து படித்துக் கொள்ளுங்கள். அப்போதுதான் விசயம் விளங்கும்.


2008ல் சரவணனுடன் உரையாடிய போது அவருக்குள் நிகழ்ந்த நெகிழ்ச்சியை வார்த்தையாகப் பதிவு செய்து விட்டார். அவரின் பெருந்தன்மை அது.அவர் இப்போது கிட்டத்தட்ட ஒன்பது புத்தகங்களின் ஆசிரியர். மிக நல்ல எழுத்தாளர். எந்த கோடுகளும் இன்றி சகிப்புத்தன்மையும் இன்றி எழுதுபவர். இதுவரை அவரின் ஒரு புத்தகங்களைக் கூட என்னால் படிக்க முடியவில்லை. அவரை நேரில் சந்திக்கும் போது ஓசியில் பெற்றுக் கொள்ளலாம் என்று நினைக்கிறேன். அரசே இலவசங்களைக் கொடுக்கிறது சரவணன் கொடுக்கமாட்டாரா?

மழை வேண்டி ஒரு சிறு பயணம் செய்யவிருக்கிறேன். இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் மழை வேண்டி இறைவனிடம் முறையிட நானும் மனையாளும் செல்லவிருக்கிறோம். இதெல்லாம் ரொம்பவும் ஓவரா இருக்கே என்று நீங்கள் நினைப்பது புரிகிறது. இருந்தாலும் ஒரு நப்பாசை எனக்குள் இருக்கிறது. ஆகவே எனது பயணம் இனிதே தொடங்கவிருக்கிறது.

”மழையே விடாது பெய்து உலகைச்  சுபிட்சமாக்குக” என வேண்டிக் கொள்கிறேன்.

சரவண கார்த்திகேயன் உங்களுக்கும் இனிய தீபாவளி வாழ்த்துக்கள்.

இனிய நண்பர் ராஜ்குமார் அவர்களுக்கும் இனிய தீபாவளி வாழ்த்துக்கள்.

எனது சகோதரர் சிவாவிற்கு அன்பு வாழ்த்துக்கள்.

எனது மூத்த சகோதரர் காமராஜ் அவர்களுக்கும் இனிய தீபாவளி வாழ்த்துக்கள்.

அனைவருக்கும் இனிய தீபாவளி வாழ்த்துக்கள்.

ஜெயமோகனின் அறச்சீற்றம்

கடந்த வாரம் என்று நினைக்கிறேன். வாட்சப்பில் ஒரு வீடியோ வந்தது. அந்த வீடியோவில் ஒரு பையனை இரண்டொருவர் சேர்ந்து அடித்து துவைத்தனர். பார்த்த எனக்கு கடும் கோபம் ஏற்பட்டு எனது நண்பர்களை அழைத்து என்ன செய்யலாம் என்றுக் கேட்டேன். பல இடங்களில் புகார் கொடுக்கலாம் என்று முடிவு செய்து அதற்கென முஸ்தீபுகளைச் செய்த போது அது முடிந்து போன சமாச்சாரம் என்ற தகவல் கிடைத்தது. ஆசிரியர்கள் பணி மாறுதலும் அந்த பசங்களுக்கு டிசியும் கொடுக்கப்பட்டதாகவும், அடி வாங்கிய பையன் விரும்பினால் இருவரின் மீது வழக்குப் பதியலாம் என்ற செய்தி கிடைத்ததும் தான் மனசு சற்று ஆசுவாசப்பட்டது. இது ஒவ்வொரு மனிதனுக்குள் உண்டாகும் அறச்சீற்ற உணர்வு. எனக்கு ஏற்பட்டது அந்த அடி கொடுத்த பையனின் மீதான கோபம் இல்லை. அங்கு தர்மம் மீறப்படுகிறது. அதனால் சீற்றம் உண்டாகிறது. அவ்வளவுதான் விஷயம். நீ யார் கோபப்பட? உனக்கு அந்த அதிகாரத்தைக் கொடுத்தது யார்? என்றெல்லாம் கேள்வி கேட்டால் அதற்கும் ஒரு பதில் இருக்கிறது என்னிடம்.

சாலையில் அடிபட்டுக் கிடப்போரைக் கண்டு கொள்ளாமல் சென்றால் மனிதனா நீ என்றெல்லாம் பேசுகின்றோமே அது என்ன விதத்தில் சரி? சிலர் ஓடோடி உதவி செய்கிறார்களே அதைப் போலத்தான் கடும் கொடும் செயல் நடக்கும் போது மனிதர்களுக்குள் உண்டாகும் கோபம். அதே போலத்தான் ஜெயமோகன் அவர்களுக்கும் ஏற்பட்டிருக்கும்.

இது போன்ற வீடியோக்களைப் பார்த்ததும் படபடப்பும் நமக்குள் உறங்கிக் கிடக்கும் ஹீரோயிசமும் வெளி வந்து விடும். 

இதே போலத்தான் ஜெயமோகனும் செய்திருக்கிறார். அவருக்கு தன் கோபமானாலும் சரி, மகிழ்ச்சியானாலும் சரி, எழுதி விடத்தான் செய்வார். அவரின் அந்தக் கோபம் அந்தப் பெண்மணி மீது உண்டானது என்று முடிவு செய்ய வேண்டியதில்லை என்பதுதான் உண்மையாக இருக்கும்.

வங்கிகளில் நடக்கும் முறைகேடுகளால் நாட்டுக்கு எவ்வளவு இழப்புகள் என்று நான் சொல்லித்தான் உங்களுக்குத் தெரிய வேண்டும் என்பதில்லை. நேற்று கூட சுப்ரீம் கோர்ட்டில் 85,000 கோடி ரூபாய் பணத்தைக் கடனாகப் பெற்றுக் கொண்டு இதுவரை கடன் கட்டாமல் தவிர்த்து வரும் பெரும் தொழிலதிபர்களைப் பற்றி வெளியில் சொல்ல மாட்டேன் என்கிறது நம் மத்திய அரசு. வங்கிப் பணம் மக்களுடைய பணம் அல்லவா? வங்கிகள் திவாலானால் மனிதன் வங்கி மீது கொண்டிருக்கும் கடைசி நம்பிக்கை கூட சிதறுமானால் என்ன ஆகும் என்று நினைத்துப் பாருங்கள். ஹர்சத் மேத்தா என்ன செய்தார்? ஏதாவது நடந்ததா? பெரும் முதலாளிகளுடன் கூட்டுச் சேர்ந்து கொள்ளை அடிக்கும் வங்கி மேலாளர்கள் பற்றிய செய்திகள் வெளிவந்து கொண்டே இருக்கின்றனவே அதையெல்லாம் யாரால் என்ன செய்து விட முடியும் வேடிக்கை பார்ப்பதைத் தவிர.

வங்கிகள் சாதரண மனிதனின் நம்பிக்கை. பக்கத்து வீட்டுக்காரனிடம் கூட காசைக் கொடுத்து வைத்துப் பின்னர் திரும்ப வாங்க முடியுமா என்று எவராலும் சொல்ல முடியாது. ஆனால் வங்கிக்கு நம்பிச் செல்கிறார்கள். இந்த நம்பிக்கைக் குலையும் படி நடந்து கொள்வது சரி என்கின்றார்களா? 

மக்கள் வரிப்பணத்தில் சம்பளம் வாங்குவோரால் எங்கு பார்த்தாலும் ஊழல் ஊழல், மக்கள் மீது அலட்சியம். அதிகாரத்தைக் கொடுத்தவர்கள் மீது அதிகார துஷ்பிரயோகம் செய்வதை ஒன்றையே வேலையாக வைத்துள்ளார்கள். 

ஜெயமோகன் அந்தப் பெண்ணின் வேலை செய்யும் வேகத்தினைப் பார்த்துதான் கோபத்தில் எழுதி இருப்பார். இன்னுமா நாம் ஏமாற வேண்டும்? இப்படியுமா ஒரு அரசு அலுவலர் வேலை செய்வார்? என்ற உடனடிக் கோபம் தான் அது. அதற்காக அவரை இரண்டு நாட்களாக வறுத்து எடுப்பது சரியல்ல. கடந்து செல்ல வேண்டிய விஷயம் இது. ஜெயமோகனுக்கு உண்டானது அறச்சீற்றம். அது அழுக்கு அல்ல.

சிவா தன் பிளாக்கில் எழுதி இருந்ததை இங்கு மீள் பதிவிடுகிறேன். ஏனென்றால் அதுதான் உண்மை. 

தொழில்ல செண்டிமென்ட் கலக்காதே என்பது வெற்றிச்சூத்திரங்களில் ஒன்று.

 வேலை வாங்கும்போது வேலையை வாங்கு.. 

ஒருவேளை வேலையாட்களின் குடும்ப சூழல் சரியில்லைன்னா தனிப்பட்ட உதவியாக எவ்வளவு வேணும்னாலும் பண உதவி செய்யலாம்.  உடல்நிலை சரியில்லை எனில் லீவு கொடுத்து போதுமான பண உதவியும் செய்யலாம்.. 

ஆனால் அட்ஜஸ்ட் பண்ணி வேலை செய்யச் சொல்லி அவர்களையும் தொந்தரவுக்கு உள்ளாக்கி, வேலை நடக்கும் சங்கிலித் தொடரையும் சிக்கலுக்கு உள்ளாக்கக் கூடாது.


நான் பார்த்தவரை நடுத்தர வயதை கடந்துகொண்டிருக்கிற பெண்மணி, இயல்பிலேயே மெதுவாக வேலை செய்து பழகி இப்படி இயங்குகிறார் என்பதைவிட…   உடல்நிலை பாதிக்கப்பட்டு இனி இதற்குமேல் தேற மாட்டார் என்ற நிலையில் இருப்பதாகவே உணர்கிறேன். நார்மலான மன/உடல் இயக்கம் இல்லை என்பது சந்தேகமில்லாமல் தெரிகிறது.

இவர்மீதான பரிதாபம் பார்த்தவுடன் யாருக்கும் எழுவது இயற்கை.. 

ஆனால் சூழல் சரியில்லை… இவர் ஒரு சுயதொழில் பார்ப்பவராக இருப்பின் இந்த உடல்நிலையில் இந்த அளவுக்கு இயங்குகிறார் எனப் பாராட்டாக சொல்லி இருப்போம். ஆனால் இவர் பொதுத்துறை வங்கி ஒன்றில் பணிபுரிவதுதான் சிக்கல்.. 

குறிப்பாக தினசரி வாடிக்கையாளர்களோடு நேரடி தொடர்பு கொள்ளும் கேஷ் கவுண்டரில் பணி புரியும்போது இப்பெண்மணியின் வேகமின்மை சூழலை கடுமையாக்குகிறது.. காத்திருப்பவர்களின் நேர விரயம். ஒருவர் செய்ய வேண்டிய பணிச்சுமை நாசூக்காக இன்னொருவர் மீது சுமத்தப்படுகிறது.  பொதுத்துறை நிறுவனம் என்பதால் நட்டம் யாருக்கோ 

வீடியோ எடுத்தது குற்றம்தான்.. அதில் சந்தேகம் இல்லை..

அதற்காக வங்கி, மற்றும் வங்கி பணியாளர் மீது குற்றமே இல்லை என்கிற தொனியில் விமர்சனங்களைப் பார்க்கும்போது வருத்தமே மிஞ்சுகிறது,

இரண்டுநிமிடம் வீடியோ எடுத்ததை எந்த வங்கிப்பணியாளரும் கவனிக்கவில்லை. ஒருவேளை ஏதேனும் கொள்ளை, களவு முயற்சி நடந்திருப்பின் என்னாகும் ? வங்கிப்பாதுகாப்பு கேள்விக்குறி.

அதுமட்டுமில்லாமல் மந்தநிலையில் இயங்குகிற இந்த பணியாளரை உள்வேலைக்கு மாற்றி விட்டு, அதிக வாடிக்கையாளரை விரைவில் கையாளும் வண்ணம் வங்கி நிர்வாகம் செயல்பட்டிருக்கலாம். இது அக்கறையின்மை , அலட்சியம் இப்படிச் சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். 

உடல்நிலை பாதிக்கப்பட்டதாலோ, நடுத்தர வயதை தாண்டிவிட்டதாலோ, சம்பளத்தை குறைத்தால் ஒத்துக்கொள்வார்களா என்ன ? முழுச்சம்பளம் வாங்குபவர்களிடம் முழு வேலைத்திறனை எதிர்ப்பார்ப்பதில் தவறேதுமில்லை.. இதில் என்ன முரண் என்றால் வங்கி மேலாளர் எதிர்பார்க்க வேண்டியதை வாடிக்கையாளர் எதிர்பார்க்கவேண்டியதாகிறது.

BSNL, SBI போன்ற நிறுவனங்களில் உள்ள சிக்கலே இதுதான்.. நவீன உலகத்தின் வேகத்திற்கேற்ப இணைந்து இயங்க மறுப்பதுதான்.. முடியும் என்பது வேறு.

நன்றி :  நிகழ்காலத்தில் சிவசுப்ரமணியன்

Tuesday, October 25, 2016

தீபாவளியும் ஹிட்லரின் சதியும் ஒரு உண்மைச் சம்பவம்

வருடம் தோறும் தீபாவளி வருகிறது. வெடித்து விட்டுச் சென்று விடுகிறது. இப்படியான விழாக்கள் மக்களை செக்கு வாழ்க்கையிலிருந்து கொஞ்சமே கொஞ்சம் மகிழ்ச்சிக் கடலில் ஆழ்த்துகிறது. வளர் பிராயத்தினருக்கு வாழ்க்கையின் மீதான பிடிப்பினை உண்டாக்குகிறது. பிறக்கிறோம் இறக்கிறோம். இந்த இரண்டுக்கும் இடையில் வாழ்க்கையின் மீதான அழகியலை இது போன்ற விழாக்கள் தான் உருவாக்கி காலம் காலமாக மனித கட்டமைப்பை விரிசல் விடாது பாதுகாக்கின்றன.

(2011ம் வருடம் ராமேஸ்வரத்தின் பாம்பன் பாலத்தின் மீது அம்மு, ரித்தியின் அப்பத்தா குட்டியம்மாள் அவர்களுடன்)

இந்த வருடம் அடியேனுக்கு முறுக்குப் பிழிவதிலிருந்து கொஞ்சம் விடுதலை கிடைத்து விட்டது. பெண் அச்சில் முறுக்கு மாவைச் சேர்த்துக் கொடுக்க பையன் முறுக்கு பிழிய ஹிட்லர் அடுப்பில் முறுக்கைச் சுட நான் தீபம் நா.பார்த்தசாரதியின் நூலில் மூழ்கி விட்டேன். கடந்த ஞாயிறு அன்று மாலை நேரம் முறுக்குச் சுடுவதற்கான முஸ்தீபுகள் நடந்து கொண்டிருந்த போதே நான் நைசாக உடல் வலிக்கிறது என்றுச் சொல்லி பெட்ரூமில் படுத்து விட்டேன்.

இல்லையென்றால் மூன்றுபடி மாவை ஒற்றை ஆளாக பிழிந்து கொடுப்பது என்றால் என்ன ஆகும் என்று ஒரு நிமிடம் யோசித்துப் பாருங்கள். ஏண்டி இப்படிப் படுத்தறே என்றால் சர்ர்ரீங்க்க நீ....ங்க..... போ......ய்ய்ய்ய் ரெஸ்ட் எடுங்.....க..... என்ற குரல் இழுத்துக் கொண்டே முகம் கோணலாய் மாறியபடி வரும். கைகள் இரண்டும் முறுக்கு அச்சினை அழுத்தியதால் உண்டாகும் எரிச்சல் வலியை விட இந்த இழுப்புச் சேட்டை அவஸ்தைப் படுத்தி விடும். வேறு வழி முழுவதும் முடிந்தால் தான் தற்காலிக விடுதலை கிடைக்கும்.

இதுவாவது பரவாயில்லை. தீபாவளி அன்று இரவில் மெதுவடைக்கு வெங்காயம் நறுக்கிக் கொடுக்க வேண்டும். சுழியனுக்கு சுக்கு, வெல்லம் உடைத்து தர வேண்டும். பாலப்பத்திற்கு கட்டி இல்லாமல் மாவு கரைத்துக் கொடுக்க வேண்டும். அன்றைக்கு என்று சுடும் அதிரசத்திற்கு கூட இருந்து உதவி செய்ய வேண்டும். இட்லிக்குச் சட்னி அரைக்க நான்கைந்து தேங்காய் துருவித் தர வேண்டும். விடிகாலையில் வெந்நீர் போட்டு பசங்களுக்கு எண்ணெய் தேய்த்து குளிக்க வைக்க வேண்டும். இப்படி இன்னும் பல வேண்டும்கள் தீபாவளி அன்று வரிசை கட்டி நிற்கும். நான் செய்து கொடுப்பது சிறிய உதவிகள் தான். ஆனால் அதுதான் வண்டிக்கான அச்சாணி என்பதை எவரும் புரிந்து கொள்வதில்லை. இந்த உலகம் அச்சாணிகளை மதிப்பதே இல்லை. மேலழகைத்தானே ஆஹா ஓஹோ என்கிறது. ஆம்பளைங்க விதியை ஆண்டவன் இப்படித்தான் எழுதி வைத்திருப்பான் போல.

சுழியத்துக்கு வெல்லத்தை இப்படியா பொடித்து தருவது என்று நக்கல் வேறு. வேலை செய்து கொண்டிருக்கும் போது ஒரு வார்த்தை வராது. எல்லாம் முடிந்த பிறகு தான் கிண்டல்கள் வரும். எத்தனை வருடமா சுழியத்துக்கு வெல்லம் பொடிக்கிறீங்க, கொஞ்சமாவது பொடிசா பொடிக்கிறீங்களா என்பார்கள் மாலை நேரத்தில். ஒவ்வொரு செயலையும் மாலையில் விமர்சித்தால் எப்படி இருக்கும்? கொதிக்கும் ரத்தம் பசங்க கையில் பலகாரங்களைப் பார்க்கையில் கொதிக்கும் பாலில் ஒரு துளி தண்ணீர் பட்டது போல அடங்கி விடும். ஆம்பளைங்களுக்குதான் அதிகம் ரத்தக் கொதிப்பு வரும் என்றுச் சொல்கிறார்கள். வராமல் என்ன செய்யும்? வராமல் என்ன தான் செய்யும்?

ஒரு வழியாக பலகார பிரச்சினை தீர்ந்தாலும் வெடிப்பிரச்சினைதான் பெரிது. வாசலில் உட்கார்ந்து ஒவ்வொரு பார்சலாய் பிரித்து எடுத்துக் கொடுக்க வேண்டும். மத்தாப்பூ வெடித்ததும் கம்பியைப்  பெற்று தனியாக வைக்க வேண்டும். இல்லையென்றால் காலில் சுட்டுக் கொள்வார்கள். பெண் இருக்கிறதே அவ்வளவுதான் ஊரையே கூட்டி கண்ணில் கங்கையைக் கொட்டி அழுது ஆர்ப்பாட்டம் செய்ய பெரிய பூகம்பமே கிளம்பி விடும். தேவையா இதெல்லாம் என கண் கொத்திப் பாம்பு போல பார்த்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.

நேற்றைக்கு காலையிலிருந்து போன் மேல் போன் வந்து அடுப்படியில் ஹிட்லரும் அவரது அம்மாவும் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். சரி இன்றைக்கு நமக்கு டிரைவர் வேலை இருக்கிறது போல என நினைத்தால் சரிதான். இதற்குள் எனக்கு வங்கிக்குச் செல்ல வேண்டியபணி, அரசு அலுவலரைச் சந்திக்க வேண்டிய பணி, ஆடிட்டரைப் பார்க்க வேண்டிய பணி, வேறொரு வங்கிக்குச் செல்ல வேண்டிய பணி என வரிசை கட்டி நின்றிருந்தன. இருந்தாலும் தலையில் வலி வந்தால் உடம்பு முழுவதும் அல்லவா வலிக்கும். அது போல ஹிட்லர் வேலை என்றால் தலையில் வலி வந்ததாகத்தானே. அதற்காக நான் ஹிட்லரை தலைவலி என்றுச் சொல்லி விட்டேன் என்று நீங்கள் தவறாகப் புரிந்து கொள்ளக் கூடாது.

இப்போதெல்லாம் கோயம்புத்தூர் வெயில் வறுத்து எடுக்கிறது. எவ்வளவு வெயில் அடித்தாலும் குளிர்ச்சியாக இருக்கும் கோவை வெயில் இன்றைக்கு என பார்த்துக் கொதிக்கிறது. என்னைச் சுற்றி ஆண்கள் அதிகமிருந்தார்கள். அவர்களுக்கும் ரத்தக் கொதிப்பு இருக்குமோ என நினைத்தேன். நினைத்தால் என்ன ஆகி விடப்போகிறது. வறுபடல் வறுபடல் தான். அரை மணி நேரமாக கோவை சிங்காநல்லூர் என்.ஜி. மருத்துவமனை அருகில் நின்று கரூரிலிருந்து வரும் பஸ்ஸுக்காக காத்திருந்து அங்கிருந்து வந்த பார்சலை கண்டக்டரிடமிருந்து பெற்றுக் கொண்டு பிறகு ஒவ்வொரு வேலையாக முடித்து விட்டு வீடு வந்து சேர்ந்து பார்சலைப் பிரித்தார் ஹிட்லர்.

வருடா வருடம் கரூரிலிருந்து ஹிட்லரின் அம்மா காரபூந்தி செய்து தனியாகப் பார்சலில் அனுப்பி வைப்பார்கள். அத்துடன் திருவள்ளுவர் ஹோட்டலிலிருந்து நான்கு பரோட்டாக்களும் வரும். பலகாரங்களுடன் கரூர் போர்வை, கொசுவலை மற்றும் இன்னபிற தீபாவளி தொடர்பான வஸ்துகளும் வந்து விடும். இந்த வருடம் அடியேனுக்குப் பிடித்த காரபூந்தியைக் காணவில்லை.

பொசுக்கென்று ஆகிவிட்டது. என்ன இருந்தாலும் மாமியார் வீட்டுப் பலகாரம் என்றால் கொஞ்சம் குஷியாகத்தானே இருக்கும். இந்த வருடம் சோகமாகவே இந்தத் தீபாவளி போகும் போல. இது பற்றி நைசாக விசாரித்தால் அது ஹிட்லரின் சதி என்று கண்டுபிடித்தேன். நான் செய்து தருகிறேன் என்று ஆரம்பித்தார். விதி வலியது அல்லவா? மீண்டும் அடுப்பங்கரைக்குக்கு ஆளை வர வைத்தே ஆக வேண்டும் என்று சதி செய்தால் என்ன செய்வது? கிரேக்க வம்சத்து அடிமை மாதிரி இருப்பதைத் தவிர என்னதான் செய்ய முடியும்?

இந்த வருடம் டிவியை ஆன் செய்யக்கூடாது என முடிவெடுத்துள்ளேன். உண்மையான தீபாவளி டிவியை ஆஃப் செய்வதில் தான் உள்ளது.

இதெல்லாம் முடிந்து இரவில் படுக்கச் செல்லும் போது முகத்தில் புன்னகையுடன் காலையிலிருந்து கொண்டாடிய கொண்டாட்டத்தால் அசந்து தூங்கும் குழந்தைகளைப் பார்க்கும் போது அறியாமலே மனதுக்குள் மத்தாப்பூ பூக்கும். அதுதானே நமக்கு உண்மையான தீபாவளி இல்லையா?

குடும்பத்துடன் இணைந்து தீபாவளியைக் கொண்டாடுங்கள். வெளி நாடு வாழ் தியாக உள்ளங்களே வரக்கூடிய நாட்களில் நீங்களும் உங்கள் குடும்பங்களுடன் தீபாவளியைக் கொண்டாடி மகிழ நான் எல்லாம் வல்ல இறைவனிடம் பிரார்த்தனை செய்து கொள்கிறேன்.

அனைவருக்கும் இனிய தீபாவளி நல் வாழ்த்துக்கள்.

Saturday, October 22, 2016

நண்பனுக்கோர் கடிதம் - மங்கை நீ மாங்கனி

பட்டுக்கோட்டைக்கும் புதுக்கோட்டைக்கும் செல்லும் பேருந்துகள் ஆவணம் வழியாகத்தான் செல்லும். தஞ்சாவூர் பெரிய கோவிலின் வழியாக வரும் காவிரி ஆற்றின் கிளை நதி ஊரின் கிழக்கே செல்லும். கடைமடைப் பகுதியாதலால் தண்ணீருக்குப் பஞ்சம் இருக்காது. நதி தாண்டியதும் வயல்கள் பரவிக்கிடக்கும். கிளை நதியிலிருந்து பிரியும் சிறிய ஆற்று வாய்க்காலும் கடல் நோக்கிச் செல்லும். இந்தக் கிளை நதியின் மேல்புறமாகத்தான் அடியேன் படித்த அரசு மேல் நிலைப்பள்ளி இருக்கிறது.  


(எனது அலுவலகத்தில் 1997ம் வருடத்தின் புகைப்படம்)



(மறைந்த எனது நண்பன் ஜஹாங்கீர் ஆலம்)

ஒன்பதாம் வகுப்பில் தான் எனது பள்ளித்தோழன் ஆலத்தைச் சந்தித்தேன். ஊரில் ஆலத்தின் அப்பாவும் எனது தாத்தாவும் நண்பர்கள். தாத்தா மாணிக்கதேவர் நேதாஜியின் இந்திய தேசியப்படையில் வீரராக இருந்தவர். அப்போது அவர் மலேசியாவில் இருந்தாராம். மலேசியாவில் பெரிய கடை வைத்து நடத்திவர் தான் ஆலத்தின் அப்பா இஸ்மாயில் ராவுத்தர். பெரிய மட்டப்பாறை வீட்டில் தான் வசித்து வந்தார். 

ஆலத்திற்கு மூன்று சகோதரர்கள். அக்பர், ஒளரங்கசீப், பகதூர்ஜா  பின்னர் ஜகாங்கீர் ஆலம் என இவன். மன்னர்களின் பெயர்கள் அல்லவா? அதற்கேற்ப ஆலம் இளவரசன் போலத்தான் வாழ்ந்தான். பள்ளியில் அவனுக்கு என்று தனி நட்பு வட்டமே உண்டு. வித விதமான உடைகள், உணவுகள் என அவனைச் சுற்றி எப்போதும் ஒரு கூட்டமே இருந்தது.

ஆலம் ஏன் என்னிடம் நட்பு கொண்டான் என்பதற்கு ஒரு காரணம் உண்டு. எனது பெயருக்கு அடுத்த பெயர் அவனது. பரிட்சையில் ஒன்பதாம் வகுப்பில் தோல்வி அடைந்திருந்தான். எனது நட்பு அவனுக்கு உபயோகமாக இருக்கும் என்பதால் என்னிடம் நெருங்கிப் பழகினான். எனக்கு அவன் போட்டியில்லை என்பதால் நான் அவனைப் பெரிதாகக் கண்டு கொள்வதில்லை. தேர்வில் எனது பேப்பரை பெற்று அப்படியே காப்பி அடித்து வைப்பான். பாஸ் செய்வதற்கு மட்டும் தான் எழுதுவான். அதிக மதிப்பெண் பெறுவது அவன் நோக்கமல்ல. ஒன்பதாம் வகுப்பில் தேர்ச்சி அடைந்து விட்டான். உபயம் அடியேன்.

ஜோசப் வாத்தியாரிடம் டியூசன் படிக்கச் சென்ற போது முதன் முதலாக  ஆலத்தின் வீட்டுக்குச் சென்றேன். கத்தரிப்பூ கலரில் அழகான டப்பாவில் இனிப்புகள் இருந்தன. எடுத்து என்னிடம் கொடுத்து அனைத்தையும் சாப்பிடு என்றான், ஓவல் காப்பி கொடுத்தான். எனக்கு எல்லாமே புதிதாக இருந்தன. ஓவல் டின் காப்பி எனக்கு ரொம்பவும் பிடித்து விட்டது. 

பத்தாம் வகுப்பு வந்த பிறகு வாரம் தோறும் அவனது வீட்டுக்குச் சென்று இருவரும் சேர்ந்து படிப்பதுண்டு. எனது சில நண்பர்களும் என்னுடன் வருவார்கள். ஆலத்தின் அப்பாவுக்கு அவன் நன்கு படித்து முன்னேற வேண்டும் என்ற அடங்காத ஆசை. ஆனால் ஆலமோ படிப்பது என்றால் எட்டிக்காயாக நினைப்பான். அப்பாவின் ஆசைக்காக படிப்பான். அவனது எழுத்து கோர்வையாக இருக்கும். இதுவரையிலும் அவனைப்போல எழுதுபவரை நான் பார்த்ததே இல்லை. கோடு போட்டது போல வெகு அழகான கையெழுத்து. 

சிறிய வயதில் யாருக்கு என்னென்ன கிடைக்க வேண்டுமோ அதது காலத்திற்கேற்ப கிடைக்க வேண்டும். எல்லாமும் கிடைத்து விட்டால் போகும் வழி மாறி விடும். பத்தாம் வகுப்பிலேயே சிகரெட், தண்ணீர், சீட்டு என்று பழகிக் கொண்டான். வேறு என்ன பழக்கங்கள் இருக்கின்றனவோ அத்தனை பழக்கங்களும் அவனிடம் தொற்றிக் கொண்டன. அவனிடமிருந்து நான் தருவித்துக் கொண்டது சிகரெட். பாரின் சிகரெட் பண்டில் பண்டிலாக குடிப்பான். அடிக்கொரு தடவை டீ அருந்துவான். அப்பா மலேஷியா சென்று விட்டால் குஷியாகி விடுவான். கேட்க கேட்கக் பணம் கொடுத்து செல்லமாக வளர்த்தார் அவனின் அம்மா. அவன் முகம் சுண்டி விட்டால் அந்தம்மாவுக்குத் தாங்காது.

அடிக்கடி எனது வீட்டுக்கு வருவான். இருவரும் பத்தாயப்பெட்டிக் கொட்டைகையிலும், மாமரத்தின் அடியிலும் அமர்ந்து கொண்டு பேசிக்கொண்டிருப்போம். பத்தாம் வகுப்பு தேர்வு முடிந்ததும் அவனுக்கும் எனக்குமான நட்பு அவ்வப்போது பார்த்துக் கொள்வது என்று ஆகி விட்டது. நான் கல்லூரிக்குச் சென்ற பிறகு எப்போதாவது வீட்டுக்கு வருவான். நானும் சென்று வருவேன். அதன் பிறகு முற்றிலுமாக நின்று விட்டது. கரூருக்கு வந்த பிறகு அவன் ஆவணம் கைகாட்டியில் இருக்கும் வியெஸ்ஸெம் மகளைத் திருமணம் செய்து கொண்டதாகவும் இரண்டு குழந்தைகள் என்றும் கேள்விப்பட்டேன். ஒரே ஒரு முறை போனில் பேசினேன்.

எனக்குத் திருமணமான பிறகு ஒரு முறை அவன் வீட்டுக்குச் சென்றேன். காரின் ஓட்டுனர் வீடு பூட்டிக் கிடக்கிறது என்றார். திரும்பி விட்டேன். அவன் இறந்து விட்டான் என்றுச் சொன்னார்கள்.

நானும் அவனும் பழகிய அந்த இரண்டு வருடங்கள் வெகு இன்பமானவை. அர்த்தமுள்ளவை. வாழ்வின் அத்தனை சுகங்களையும் அவன் அந்த வயதில் அனுபவித்தான். நான் அவனோடு சாட்சியாக மட்டுமே இருந்தேன். பத்து நிமிடத்துக்கு ஒரு தடவை சிகரெட் புகைப்பான். சன்னலைத் திறந்து வைத்து விடுவான். நான் பசித்திருப்பதை அவனால் சகிக்கவே முடியாது. வாய்க்குள் மலரும் அருமையான புன்னகை கொண்டவன். கண்கள் மட்டுமே சிரிக்கும். அவனின் புன்னகை மோகனப் புன்னகை. அவன் அப்பாவுக்கு மட்டுமே பயப்படுவான். அடி பின்னி பெடலெடுத்து விடுவார்.

ஆவணம் கைகாட்டி ஸ்டார் தியேட்டரில் நானும் அவனும் ஒரு இரவில் இரண்டாவது ஆட்டத்தில் விஜயகாந்ந் நடித்த கேப்டன் பிரபாகரன் படம் பார்த்திருக்கிறோம். என்னை தன் பைக்கில் அமர்த்தி வைத்துக் கொண்டு படு வேகமாகச் செல்வான். 

கிராமப்புறங்களில் இருக்கும் ஊனமுற்றவர்களின் பாடு என்னவென்பது நான் சொல்லித் தெரிய வேண்டியதில்லை. மனதுக்குள் புழுங்கிப் புழுங்கி ஏதோ ஒரு பெட்டிக்கடையோ அல்லது ஏதோ ஒரு கடையிலோ தங்கள் வாழ்க்கையை முடித்துக் கொள்வார்கள். என்னுடன் நெருங்கிப் பழகவே அசூசையைப்படுபவர்கள் இருந்த காலத்தில் என் மீது என்ன காரணத்தினாலோ பிரியமாக இருந்தான். அவன் தேவை முடிந்த பிறகும் அவனின் நட்பு என்னுடன் தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தது. அவனின் நல்லது கெட்டது அனைத்தும் எனக்கு மட்டுமே தெரியும். 

அவனுக்கு ஒரு காதலி இருந்திருக்கிறாள். அவள் யாரென்று கடைசி வரை என்னிடம் சொல்லவே இல்லை. அவன் மிகச் சிறந்த காதலன். என்னுடனான நட்பில் அவன் மறைத்த ஒரு விஷயம் இதுதான். ஒரு ஊனமுற்றவனை நேசிக்கவே நல்ல மனது வேண்டும். அவன் என்னுடன் நட்புக் கொண்டான். நாங்கள் இருவரும் இந்தப் பாடலை ஒரு நாளைக்கு குறைந்தது 50 தடவை கேட்போம். என்னடா இந்தப்பாடலில் இருக்கிறது? என்று கேட்பேன். சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்து  மெல்லிதாக ஊதிக் கொண்டே புன்னகைப்பான். நான் அவனுடன் இருந்தால் சன்னலைத் திறந்து வைத்துக் கொண்டு வெளியில் புகையை ஊதிக் கொண்டே இந்தப்பாடலை கேட்டுக் கொண்டிருப்பான். அவனுடன் நானும்.

இதோ அந்தப் பாடல்....




அவனுக்கு ஒரு கடிதத்தை எழுத ஆசைப்படுகிறேன். அவன் மனிதனாகப் பிறந்திருந்தாலோ அல்லது வேறு எதுவாகவோ இருந்தாலும் இந்தக் கடிதம் அவனிடம் கிடைத்து விடும் என்ற நம்பிக்கையில் எழுதுகிறேன்.

அன்பு நண்பா ஆலம்,

என்ன காரணத்தினாலோ நீ என்னை உன் பிரிய நண்பனாக்கி என்னுடன் பழகினாய். அடிக்கடி உன் முகமும், உன் புன்னகையும், நீ எனக்கு உணவு பரிமாறும் நினைவுகளும் வந்தென்னை பீடித்து உன் நினைவுகளில் அமிழ்த்தி விடுகிறது நண்பா. நீ இந்த உலகை விட்டு என்னிடம் ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லாமல் மறைந்து போனாய். 

எனக்கு ஆன்மீகத்திலும் எனது குரு நாதரின் மீது அளவுகடந்த நம்பிக்கை உண்டு நண்பா. எனது காலம் எதுவரை என்று எனக்குத் தெரியாது. ஆன்மீகம் மனிதர்களுக்கு புல்லாகி பூடாகி என்ற வாழ்க்கைப் பிறப்புகளை வரிசைப்படுத்துகிறது நண்பா. வேறு எதுவாகவும் பிறக்க நான் விரும்பவில்லை நண்பா.

எனக்கு என் உடல் மீதும் இந்த உலக வாழ்க்கை மீதும் உள்ள பற்று என்றைக்கோ நீங்கி விட்டது நண்பா. ஒன்றுமே இல்லாத இந்த வாழ்க்கையில் நான் பெற்ற கடன்களை தீர்த்து விட்டு வெளியேற வேண்டும் என்ற ஆவல் மட்டுமே உள்ளது. இனி எந்தப் பிறப்புமே பிறக்கக்கூடாது என்றே நினைக்கிறேன். 

ஆனாலும் நண்பா உன்னை நான் சந்திக்க விரும்புகிறேன். இப்போது உன்னால் எனக்கு அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட சிகரெட் பழக்கம் போய் விட்டது. உன்னுடன் ஒரே ஒரு சிகரெட்டை நெருப்புப் பஞ்சில் பற்றும் வரும் வரை புகைக்க வேண்டுமென்ற ஆசை மட்டுமே உள்ளது. 

நீ வேறு எந்தப் பிறப்பாகவும் பிறக்கவில்லை என்றால் மேல் உலகத்தில் இருப்பாயானால் நான் அங்கு வந்து உன்னைச் சந்திக்கிறேன். எனக்கும் உனக்குமாக இரண்டு சிகரெட்டுக்களை கையோடு வைத்துக் கொள். இல்லையென்றால் நான் உனக்கும் எனக்குமாக இரண்டு சிகரெட்டுகளைக் கொண்டு வருகிறேன். இருவரும் ஆனந்தமாக புகைக்கலாம்.

இப்படிக்கு
உன் நண்பன் தங்கம்

Friday, October 21, 2016

குடும்பத்தில் இருப்போர் வாசியோகம் கற்கலாமா?

நான்கு வருடங்களுக்கு முன்பு வாசியோகப்பயிற்சி செய்ய தீட்சை பெற்ற போது இருந்த அறிவுக்கும் நேற்றைக்கு எனது இரு நண்பர்களுக்கு வாசியோகப் பயிற்சி பெற அழைத்துச் சென்ற கிடைத்த அறிவுக்கும் வித்தியாசமிருந்தது. பக்குவமும் உணர்ந்து கொள்ளும் திறனும் அதிகரித்திருந்ததை உணர்ந்தேன்.

முதல் நாள் வியர்வையோடு அவசரமாக முகத்தை கழுவி விட்டேன். நீர் கோர்த்துக் கொண்டது. கண்கள் இரண்டும் வெடித்து விடுவது போல கனகனவென மூக்கில் நீர் ஒழுக ஆரம்பித்தது. தலை விர்ரென்று கணக்க ஆரம்பித்தது. தலையில் குடைச்சல், உடல் முழுவதும் வலி பின்னிப் பெடலெடுக்க ஆரம்பித்தது. இந்தப் பிரச்சினையோடு தான் ஆசிரமத்திற்கு நண்பர்களை அழைத்துச் சென்றேன். 

ஒரு மனிதன் நல்ல சிந்தனையாளனாகவும், உலகைப் புரிந்து கொண்டவனாகவும் மாறி விட்டால் அவனைச் சுற்றி இருப்போருக்கு அவனால் நன்மை நடக்காவிட்டாலும் கெடுதல் நடக்காது அல்லவா? வாசியோகம் மனிதனைப் பக்குவப்படுத்தி விடும். வரக்கூடியவற்றை எளிதில் உணரும் தன்மையை மனிதனுக்கு தரும். அந்தப் பயிற்சி தரும் பலன் அது.

வாசி என்றால் சிவா. சிவா என்றால் சிவம். அந்தச் சிவத்தை மனிதர்கள் அனைவரும் வீணாக்கிக் கொண்டிருக்கிறோம். அதை வீணாக்கி விடாமல் சேகரம் செய்து உடலைத் தூய்மையாக்கி மனதை நிச்சலமாக்கி கடவுள் தன்மை அடைய இந்த வாசியோகப் பயிற்சி உதவுகிறது.

இட வல மூச்சை ஒன்றாக்கி அதனை சுழுமுனையில் செலுத்தி சிவமடைதலே வாசியோகம். நம் கோவில்களில் இந்த வாசியோகத்தை தான் சிலைகளாகச் செதுக்கி வைத்துள்ளனர். ஆனால் புரிந்து கொள்வார் யாருமில்லை. புரிந்து கொண்டவர்கள் எவரிடமும் சொல்வதுமில்லை.

வாசியோகத்தின் போது மூச்சை சீராக்க வேண்டும். அதற்கு நாடி சுத்தி செய்தல் வேண்டும், பிறகு கப சுத்தி செய்ய வேண்டும். பின்னர் வாசியோகப்பயிற்சி செய்தல் வேண்டும். பயிற்சி முடிந்ததும் சாந்தி செய்தல் வேண்டும். வாசியோகப் பயிற்சியின் போது உட்கொள்ள வேண்டிய உணவுகள் பற்றி அறிதல் வேண்டும். வீட்டில் பயிற்சி செய்யும் போது சரியாகச் செய்கின்றீர்களா என்பதை கண்டுணர்ந்து சரி செய்யும் குரு வேண்டும்.

இந்தப் பயிற்சியை எம் குரு நாதர் கற்றுக் கொடுக்கிறார். அவரின் குருதட்சினை நன்கு பயிற்சி செய்வது மட்டும் தான். 

ஜோதி சுவாமி : 98948 15954
இடம் : சற்குரு ஞானி வெள்ளிங்கிரி சுவாமிகள் ஜீவசமாதி, முள்ளங்காடு, பூண்டி, கோயம்புத்தூர்

அவரிடம் போனில் பேசி, நேரம் முடிவு செய்து செல்லவும். இந்தப் பயிற்சியைப் பற்றி நீங்கள் கேட்கும் கேள்விகள் அனைத்துக்கும் பதில் சொல்வார். நன்கு புரிந்து தெளிந்து கொண்டு பயிற்சியைத் தொடங்குங்கள். சித்தர்கள் நம் வழித்துணையாக நின்று வழி காட்டுவார்கள்.

குடும்பஸ்தர்கள் வாசியோகம் கற்றுக் கொள்ளலாமா? என்று பலருக்கும் உட்கேள்விகள் இருக்கும். ஆன்மீக வழியில் நின்று தன் பாரம்பரியத்தையும், குடும்பத்தையும், நல் வழியில் நடத்தி வர குடும்பஸ்தர்கள் தான் இந்தப் பயிற்சியை செய்தல் வேண்டும். குடும்ப வாழ்க்கைக்கு எந்த வித பங்கமும் நேராது. 

என் மனைவி வாசியோகத்தில் நல்ல நிலையில் முன்னேறி பயிற்சியை விடாது செய்து வருகிறார். இதனால் எங்களுக்குள் எந்த வித பிரச்சினையும் ஏற்பட்டதில்லை. ஆகவே எந்த வித சந்தேகமும் இன்றி குடும்பஸ்தர்கள் தங்கள் மனைவியரோடு சென்று பயிற்சி செய்ய முயற்சியுங்கள். நம் எதிர்கால சந்ததியினருக்கு நாம் விட்டுச் செல்ல வேண்டியது நல்ல ஆரோக்கியமும், அமைதியாக வாழும் முறைகளையும்தான்.

நண்பர்கள் இருவரும் பயிற்சி செய்வது பற்றி தெரிந்து கொண்டார்கள். மதியம் போல வீட்டுக்கு வந்தால் தலை கிர்கிர்ரென்று கனக்க ஆரம்பித்தது. அசதியில் பாய் விரித்துப் படுத்து விட்டேன். ஒரு இளநீர் கொண்டு வந்து கொடுத்தார் மனையாள். அருந்தினேன். சிறிது நேரம் கழித்து ஆரஞ்சு சுளைகளைத் தந்தார். இரவில் முருங்கைகீரை சூடான சூப் ஒரு கப் அருந்தினேன். தன் விரலால் வயிற்றில் ஏதோ ஒரு இடத்தில் அழுத்தி விட்டார் மனையாள்.  இதோ விடிகாலையில் எழுந்து அமர்ந்து கொண்டு இந்தப் பதிவினை எழுதிக் கொண்டிருக்கின்றேன்.

கனத்த தலை இப்போது நன்றாக உள்ளது. மூக்கில் இடது பக்கம் மட்டும் அடைத்தது போல இருக்கிறது. உடல் வலி நின்று விட்டது. இன்று இரவு மீண்டும் ஒரு கப் சூடான முருங்கை இலை சூப் மற்றும் ஒரு இள நீர் மேலும் கொஞ்சம் ஆரஞ்சு சுளைகள் சளி என்னை விட்டு விட்டு ஓடி விடும்.

அனைவரும் வாசியோகத்தைக் கற்றுக் கொண்டு நம் சித்தர்கள் வழி நின்று தம் தம் குடும்பங்களை நல் வழிப்படுத்தி ஆரோக்கியமாகவும், நிம்மதியாகவும் வாழ பிரார்த்திக்கின்றேன்.

Friday, October 14, 2016

நிலம் (33) - பூமி தான இயக்கம் பூமிகளை வாங்கக் கூடாது

1900 ஆண்டுகளுக்கு முன்னாலும், இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்த பிறகும் நிலச் சுவான்தாரர்களின் கட்டுப்பாட்டில் விவசாய நிலங்கள் இருந்தன. ஆயிரக்கணக்கான ஏக்கருக்கு யாரோ ஒருவர் மட்டுமே உரிமையாளராக இருந்தார். பிறர் எல்லாம் விவசாயக்கூலிகளாக மட்டுமே இருக்க முடிந்தது. 

நிலச்சுவான்தாரர்கள் வைத்ததே சட்டம். ஊரே அவர்களுக்கு கட்டுப்பட்டுத்தான் வாழ்ந்தது. அவர்களை எதிர்த்தவர்கள் ஊரை விட்டு விரட்டி அடிக்கப்பட்டார்கள். இது பற்றிய பல்வேறு புனைவுப் புதினங்கள் வெளிவந்திருக்கின்றன. தேடிப்பிடித்துப் படித்துக் கொள்ளுங்கள். காந்தியின் சீடராக இருந்தவர் ஆச்சாரியார் வினோபா பாவே. அவர்கள் காந்தீயமார்க்கத்தை முன்னிறுத்தி சமுதாயத்தில் நிலவும் ஏழை பணக்கார தாழ்வுகளை சரி செய்திட தன் இயல்புகொண்ட காந்திய இயக்கத்தினரின் ஒத்துழைப்போடு பூமி தான யக்ஞ இயக்கத்தை துவங்கினார்.

பெரிய நிலச்சுவான்தாரர்களிடமிருந்து நிலங்களை நன்கொடையாகப் பெற்று ஏழைகளுக்கு பகிர்ந்து அளிக்க வேண்டுமென்ற நோக்கில் பூமி தான இயக்கத்தை ஆச்சாரியார் வினோபா பாவே அவர் 1959 ஆம் ஆண்டு ஆரம்பித்து நடத்தினார். தொடர்ந்து சுற்றுப்பயணங்கள் மேற்கொண்டார். அதன் காரணமாக தமிழகத்தில் இருந்த பல்வேறு நிலச்சுவான்தாரர்களும், ஜமீன்தாரர்களும் பல ஏக்கர் நிலங்களை பூமி தான இயக்கத்துக்கு நன்கொடையாக கொடுத்தனர். 

அவ்வாறு நன்கொடையாகக் கொடுக்கப்பட்ட நிலங்கள் அளந்து அறுதியிடப்பட்டு தாசில்தாரால் பூமி தான இயக்கத்தின் பெயரில் பட்டா வழங்கபட்டது. இந்த இயக்கத்தின் மூலமாக நன்கொடையாகப் பெறப்பட்டவை சுமார் 28126 ஏக்கர். தானம் கொடுக்கப்பட்டவை சுமார் 20,290 ஏக்கர். மீதமுள்ளவை சுமார் 7800 ஏக்கர் நிலங்கள் (ஆதாரம் அரசாணை எண்.144/2016). மீதமுள்ள நிலங்களில் ஆக்கிரமிப்பு மற்றும் இன்ன பிற காரணங்களால் பொசிசன் எடுக்க இயலாமல் இருக்கின்றன. 

இந்த நிலங்களை வாங்கவோ விற்கவோ கூடாது. பூமி தான இயக்கம் பெயரில் பட்டா வழங்கப்பட்ட பூமிகளை அனுபவிக்க மட்டும் தான் உரிமை இருக்கிறது. தொடர்ந்து வாரிசுகள் மட்டுமே அனுபவித்து வரலாம். இந்த வகை நிலங்களை வேறு எவரும் வாங்கவும் கூடாது விற்கவும் கூடாது என்பதை நினைவில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.

தமிழக மெங்கும் பூமி தான இயக்க பூமிகள் இருக்கின்றன. சில நடைமுறைச் சிக்கல்களினால் நில வருவாய் துறையினரால் சரி வர பூமி தான இயக்கத்திற்கு வழங்கப்பட்ட பூமிகளின் நிலங்களின் விவரங்களை கையாள முடியவில்லை என்பதால் இன்றைக்கு அரசு தனியாக கமிஷனரேட் லேண்ட் ரீஃபார்ம்ஸ் என்ற அமைப்பை உருவாக்கி பூமிதான இயக்க பூமியினைப் பராமரித்து வருகின்றது. ஆகவே பூமிகள் வாங்குவோர் பழைய ஆவணங்களை பெற்று சரி பார்த்துக் கொள்ளவும்.

மேலதிக விபரம் தேவையென்றால் தொடர்பு கொள்ளவும்.




Thursday, October 13, 2016

சிவகார்த்திகேயனின் அழுகை

அண்ணா, சிவகார்த்திகேயன் மேடையில் அழுது விட்டார் பார்த்தீர்களா? என்று போனில் ஒரு சினிமா நண்பர் அழைத்து ஆதங்கப்பட்டார். கிட்டத்தட்ட 32 வருடங்களாக சினிமாவில் இருக்கிறார் அவர். மிக நல்ல கதை சொல்லி. ஏகப்பட்ட கதைகள் அவரிடம் கொட்டிக் கிடக்கின்றன. அவர் 12 மணி நேரம் கதை சொல்வார். அந்தளவுக்குத் திறமைசாலி. ஆனால் இதுவரை ஒரு படம் கூட அவரால் இயக்கமுடியவில்லை. காரணம் அவருக்கு அந்த வித்தை தெரியவில்லை. போன் போட்டு சிவகார்த்திகேயனுக்காக பேசுகிறார். இதனால் அவருக்கு என்ன பிரயோஜனம் என்று அவர் யோசித்திருந்தால் போன் செய்திருக்கமாட்டார்.

சிவகார்த்திகேயன் ஏன் அழுகிறார்? எங்கே நாம் அடுத்து அடுத்து கோடிகளில் சம்பாதிக்க முடியாதோ என்ற ஆதங்கத்தில் அழுகிறார் விஷயம் அவ்வளவுதான். புரிந்துகொள்ள முயலுங்கள் என்று அவரிடம் சொன்னேன். ஒன்றும் பேசாமல் போனை வைத்து விட்டார். கமல்ஹாசன் கூட கண்ணீர் சிந்தினார். ஏனென்றால் அவரின் பிசினஸுக்குப் பிரச்சினை. அதனால் அழுதார். இதில் நமக்கு என்ன பிரச்சினை என்று எவரும் சிந்திப்பதில்லை.

இங்கு யாருக்குத்தான் பிரச்சினையில்லை? சிறிய தொழில் செய்பவன் கூட தன் சக தொழில் போட்டியாளரிடம் தோற்றுப் போகின்றானே அவன் என்ன அழுது கொண்டா இருக்கின்றான்? இல்லை பத்திரிக்கையில் பேட்டி கொடுத்துக் கொண்டிருக்கின்றானா? இல்லையே? தொழில் போட்டியில் பல இடைஞ்சல்கள் வரத்தான் செய்யும். அதைச் சமாளித்துதான் வெற்றி பெற வேண்டும். உடனே மீடியாவில் அழுக ஆரம்பித்தால் தினம் தோறும் நொடிக்கு நொடி அழுகாட்சிகளையே மீடியாக்கள் காட்டிக் கொண்டிருக்க நேரிடும். இதெல்லாம் எதற்கு? 

இதெல்லாம் புரியும் அளவுக்கு தமிழகத்தில் பெரும்பான்மை இல்லையென்பது அனைவருக்கும் தெரிந்த ஒன்றுதான். இதே அரசியலைத்தான் எழுத்தாளர்களும் செய்கின்றார்கள். எழுத்தாளர்களில் கூட சினிமாத்தனம் இருக்கிறது. ஜெயமோகன் சாரு நிவேதிதா என்று எழுதுகின்றார்கள். 

இந்த அரசியலைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். ஏன் இந்த அரசியல் என்று தெளிந்து கொள்ள வேண்டும். தனிமனிதப் பெருமை பேசும் சினிமாக்காரர்களையும் அரசியல்வாதிகளையும், இலக்கியவாதிகளைப் பற்றி யும் தெளிவறப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். 

அவர்களின் அரசியல் நம் இரக்க குணத்தையும் உழைப்பையும் பயன்படுத்தி நம்மிடமிருந்து பணம் பிடுங்க செய்யும் மாயாஜால வித்தை. அரசியல்வாதி அதிகாரத்தை அடைந்து பணம் சம்பாதிக்கத்தான் அரசியலுக்கு வருகின்றான். எந்த அரசியல்வாதியும் தன் சொத்தை விற்று மக்களுக்கு சேவை செய்ய வருவதில்லை. கோடிக்கணக்கில் கொட்டிக் கிடக்கும் மக்கள் வரிப்பணத்தில் சொகுசாக வாழவும், அதிகாரத்தை அனுபவிக்கவும், அதைப் பயன்படுத்தி மேலும் மேலும் சொத்து சேர்க்கவும் தான் அரசியலுக்கு வருகிறான். செலவு செய்கிறான்.

எழுத்தாளர்கள் பணமும் புகழும் சம்பாதிக்கத்தான் எழுதுகின்றார்கள். சமூகப் பிரக்ஞை, வரலாறு என்று பேசி மாய்மாலம் செய்வார்கள். 

சினிமாக்காரர்கள் பணம் சம்பாதிக்கத்தான் சினிமாவுக்குள் வருகின்றார்கள். ஹீரோயின் இல்லையென்றால் ஹீரோக்கள் சினிமாவுக்கே வரமாட்டார்கள். 

பத்திரிக்கையும், சினிமாவும், அரசியலும் ஒன்றோடு ஒன்று பின்னிப் பிணைந்தவை. அவை மக்களுக்கு எந்த வித நன்மையும் செய்வதில்லை. மக்கள் பணத்தை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஆட்டையப் போட உருவாக்கப்பட்ட மாயவலைகள். சினிமா ஒரு பக்கம் நம்மிடமிருந்து உறிஞ்சிக் கொள்கிறது. அரசியல் வரிப்பணமாக உறிஞ்சிக் கொள்கிறது. இவர்கள் இரண்டு பேரையும் இணைத்து பத்திரிக்கைகள் தர்ம நியாயம் பேசியே கண்ணுக்குத் தெரியாமல் உறிஞ்சிக் கொள்கின்றார்கள்.

விஷயம் அவ்வளவுதான். ஒரு புள்ளி மட்டுமே இது. 

ஒரு விஷயத்தை சொல்லித்தான் ஆக வேண்டி இருக்கிறது. அரசியலில் தூய சேவை செய்கின்றவர்கள் இன்றைக்கும் இருக்கின்றார்கள். எழுத்தாளர்களில் பலர் உலகமக்களுக்காக உண்மையாக எழுதிக் கொண்டிருக்கின்றார்கள். பத்திரிக்கையாளர்களில் பலர் உண்மையின் சொரூபமாகவே வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றார்கள். ஆனால் அவர்கள் எவரையும் நமக்குத் தெரியாது. தெரியவும் விட மாட்டார்கள். ஏனென்றால் இங்கு தான் அரசியல் நடக்கின்றதே?

ஆனால் சினிமா அதுவும் அல்ல இதுவும் அல்ல. சினிமாவில் உறிஞ்சப்படுதல் மட்டுமே நடக்கின்றது. அந்த சினிமா அரசியலையும் உருவாக்குகிறது. அடிமைத்தனத்தில் சினிமா ஒரு விதம். நான் அவரின் ரசிகன் என்றுச் சொல்லிக் கொள்வதில் என்ன பெருமை சொல்பவனுக்கு இருக்கிறது என்று எவரும் யோசிப்பதில்லை. இந்தப் பூமிப்பந்தில் சினிமாவைப் பற்றியும், சினிமாக்காரர்களைப் பற்றியும் தெரியாதவர்கள் ஐந்து பர்செண்டேஜ் இருக்கலாம். மீதமுள்ளவர்களின் பாக்கெட்டில் இருக்கும் பணம் சினிமாவில் சென்று சேர்கிறது. 

ஒரு சாதாரண போர்ன் நடிகை 100 கோடிக்கு நகை வைத்திருக்கிறார். அவளின் படத்தைப் பார்ப்பவர்களிடம் என்ன இருக்கிறது?

இன்றைக்கு பதினைந்து கோடி சம்பளம் பெறுகிறார் என்று மீடியாவில் பேசப்படும் சிவகார்த்திகேயன் படத்தைப் பார்க்கச் செல்லும் ரசிகனின் பாக்கெட்டில் அடுத்த வேளை சாப்பாட்டுக்கு பணம் இருக்காது. ஆனால் சிவகார்த்திகேயன் அழுகிறார். 

யாருக்காக அழுகிறார்?

ரசிகனுக்காக எவரும் அழுவதில்லை. ரசிகன் கொடுத்துக் கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக அழுகின்றார்கள்.