உணவு பற்றிய கேள்விகள்

(பாப்பம்பட்டி பிரிவு தாண்டி கலைஞர் கல்லூரி அருகில், மெயின் சாலையில் இருந்து அரைக் கிலோ மீட்டர் தூரத்தில் தண்ணீர் வசதியுடன், லோன் வசதியுடன்,  1000 சதுர அடியில் தனி வீடு விற்பனைக்கு இருக்கிறது. தேவைப்படுவோர் உடனடியாக அணுகவும். புத்தம் புதிய வீடு இது. அழகான ஏரிக்கரையோரம், நல்ல காற்று வசதியுடன் அமைதி தழுவும் இடத்தில் இவ்வீடு இருக்கிறது. ஒரே விலை 20 லட்சம் மட்டுமே. ஃபார்ச்சூன் பிரிக்ஸ் சர்வீஸ் சார்ஜ் தனி )

(திராட்சைக் குலைகள் ரசாயன பூச்சிக்கொல்லி கலவையில் பதினான்கு வாரம் முக்கி எடுக்கப்படுகிறது - நம்மாழ்வார் )

(கொத்தவரங்காய்)

சில சகோதரர்கள் பிளாக்கைப் படித்து விட்டு கடந்த ஒரு மாதமாக உணவுப் பழக்கங்களைப் பற்றி விசாரித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்களுக்காக இப்பதிவு.

உணவால்தான் உடல் நிலை சரியில்லாமல் போய்விடுகிறது என்பதை முதலில் உணர வேண்டும். உணவு சரியானால் உடல் சரியாகும். மனம் சரியாக அதற்கென்று பல முறைகள் இருக்கின்றன. அது பற்றித் தெரிந்து கொள்ள “அறிவே தெய்வம்” என்ற பிளாக்கினைப் படித்துப் பார்க்கவும்.

சாப்பிடும் உணவில் எது நன்மை தரும் எது இன்பம் தரும் என்பதை அறிந்து கொண்டால் நோய்த் துன்பங்களில் இருந்து விடுபட்டு ஆரோக்கிய வாழ்வு வாழலாம்.

பால் நமக்குத் தேவையற்ற உணவு என்பதில் எனக்கு அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை. ஒரு மாதம் தொடர்ந்து காலையில், மாலையில் ஒரு கப் டீயும், சாப்பிடும் போது தயிரும் சேர்த்து வந்தேன். கிட்டத்தட்ட 2 கிலோ எடை கூடி இருந்தது. ஒரு மாதம் பால் சேர்க்காமல் சாப்பிட்டேன். இரண்டு கிலோ குறைந்து இருந்தது. பால் வயிற்றுக்குள் சென்று புளித்து, பின் தயிராகி அதன் பிறகு செரிக்க வேண்டும். அதுமட்டுமல்ல சாதாரண பாலில் தானே அதிக ”நெய்” உருவாகிறது. உடம்பு சரியில்லாமல் இருப்போருக்கு பால் திரவ உணவு, தேவையான கலோரிகளைக் கொடுக்கவல்ல. ஆரோக்கிய உடம்பிற்கு எதற்குப் பால்?

புதிய தலைமுறை டிவியில் நேற்று நம்மாழ்வார் பேசிக் கொண்டிருந்தார். “திராட்சைப் பழங்கள்” ரசாயன பூச்சிக் கொல்லிகளால் பதினான்கு வாரம் பழக்குலைகள் முக்கி எடுக்கப்பட்டு வளர்க்கப்படுகின்றனவாம். கேட்ட எனக்கு கிர்ரென்று ஆகி விட்டது. ஆரோக்கிய வாழ்விற்கு முக்கியமான உணவு பழங்கள் என்றுச் சொல்வார்கள். இன்றைய காலத்தில் பழங்கள் ரசாயனக் கலவையால் உருவாக்கப்படுகிறது என்று கேட்டவுடன் மனிதன் வேறு என்னதான் சாப்பிடுவது என்று தெரியவில்லை. (புதிய தலைமுறை டிவி செய்தி வடிவாக்கம் எரிச்சலைத் தருகிறது. சம்பந்தப்பட்டவர்கள் கவனிக்க வேண்டும்)

சாப்பிடும் உணவு பற்றிய கூடுதல் தகவல்கள் தெரிந்தாலே ஆரோக்கிய வாழ்வுக்கு மிகவும் உதவிகரமாய் இருக்கும்.

சிலருக்கு கொத்தவரங்காய் பற்றித் தெரிந்திருக்காது என்று நினைக்கிறேன். கொத்தவரங்காய் கொழுப்பைக் குறைக்கும் சக்தி உடையது. பொறியலாகவோ, கூட்டு, உசிலியாக வாரம் ஒரு முறைச் சாப்பிட்டு வந்தால் உடம்பில் இருக்கும் கொழுப்புக் குறையும். 

சில பிளாக்கர்ஸ் மூலிகை, தாவர உணவுகளின் பயன்கள், அடங்கி இருக்கும் சத்துக்கள் பற்றி எழுதி இருக்கின்றார்கள். தேடிப்பிடித்து படித்துப் பாருங்கள். பல பிளாக்குகளை படித்துப் பார்த்து கடைசியில் ஒரு முடிவுக்கு வாருங்கள். ஆகா இந்த பிளாக்கில் எழுதி இருக்கிறதே என்பதற்காக நம்ப வேண்டியதில்லை. ஒவ்வொரு உடம்பும் வெவ்வேறானவை. எந்த உணவு உங்கள் உடம்புக்குத் தேவை, எது உங்களுக்கு ஒத்து வருகிறது என்பதை ஆராய்ந்து உண்ண வேண்டும். 

இந்த பிளாக்கைப் படித்து பாருங்கள். சில விஷயங்கள் உங்களுக்கு கிடைக்கலாம். டாக்டர் ஜி.சிவராமன் உடலுக்கு நன்மை தரும் அரிசி பற்றிய எழுதி இருக்கும் பதிவை கீழே இருக்கும் இணைப்பில் பார்க்கலாம்.
http://siddhavaithiyan.blogspot.com/2011/06/blog-post_23.html

* * *

சமையல் செய்வது பெண்களுக்கு அவசியமா?

நானும் நண்பரும் சைட்டுக்குச் சென்று விட்டு, வீட்டுக்குத் திரும்பிக் கொண்டிருந்த போது, மனைவியை போனில் அழைத்து நண்பரும் சாப்பிட வருகிறார் என்று சொன்னேன். 

சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த போது “சமையல் எப்படி அண்ணா இருக்கிறது?” என்று நண்பரிடம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார் மனைவி.

“ நன்றாக இருக்கிறதம்மா “ என்றுச் சொன்னவர் தொடர்ந்து சொல்லிய விஷயம் அற்புதம்.

ஒரு கணவனுக்கு மனைவியின் சமையல் நன்றாக இருக்க வேண்டுமே என்று எப்போது கவலை வரும் தெரியுமா? மகள் திருமணமாகிய பிறகு மாப்பிள்ளை மாமியார் வீட்டுக்கு வரும் போதுதான் மனைவி நன்றாகச் சமைக்க வேண்டுமே என்று கவலைப்படுவார்களாம். 

மாமியார் வீட்டுக்குச் செல்லும் மருமகன்கள் நன்றாகச் சாப்பிட விரும்புவார்களாம்.மனசுக்குப் பிடித்தச் சாப்பாடு மாமியார் வீட்டுச் சாப்பாடு என்றுச் சொல்லுவார்களாம். அதற்கு ஒரு காரணம் இருக்கிறது. வேறு எங்கும் கிடைக்காத மரியாதை, அன்பு கலந்ந உபசரிப்பு மாமியார் வீட்டில் மட்டுமே கிடைக்குமாம். மருமகனுக்குப் பிடித்தவற்றை வாங்க மாமனார் செல்லுவதும், மச்சான்கள் செல்வதும், பார்த்துப் பார்த்து மாமியார் சமைப்பதும் என்று ஒரு குடும்பமே “மருமகனுக்காக” வேலை செய்யுமாம்.

மருமகனுக்கு பிடித்த உணவை அதிகம் சமைத்து ஸ்பெஷலாக எடுத்து வைத்து விடுவார்களாம். அதுவுமன்றி மருமகன் சாப்பிட்ட பிறகுதான் பிறர் சாப்பிடுவார்களாம்.  மாமியார் வீட்டில் கிடைக்கும் ஸ்பெஷல் மரியாதை, அன்பு கலந்த உணவுகள் என்று தாயாரின் கவனிப்பில் இருந்து வந்தவர்களுக்கு, இன்னொரு தாயாரின் அன்பான உணவினை உண்ணும் பாக்கியத்தினை மருமகன்கள் விரும்புவார்களாம்.

ஒரு மனைவி நன்றாகச் சமைக்கவில்லை என்பது இந்த இடத்தில் தான் பிரச்சினையாகும் என்றுச் சொன்னார் அவர். மருமகனுக்கு மாமியார் வீட்டுச் சாப்பாடு பிடிக்காமல் போனால் மாமியார் வீட்டின் மீதான பற்றுதல் குறையுமாம். மனைவி ஏதாவது தவறு செய்தால் கூட, மாமியாரின் வீட்டின் உபசரிப்பை சுட்டிக் காட்டி மனைவியை சீண்டுவார்களாம். இல்லையென்றால் என் அம்மா சமைப்பது போல சமைக்கத் தெரியுதா என்று பேச ஆரம்பித்தால் போச்சு. வினை ஆரம்பித்து விடும்.

ஒரு மனிதனுக்கு கோடி கோடியாய் பணத்தினைக் கொட்டிக் கொடுத்தால் போதாது என்றே சொல்வான். ஆனால் சாப்பாடு விஷயத்தில் அவனால் முடிந்த அளவுக்கு மேல் சாப்பிட முடியாது. போதும் என்றே சொல்லுவான். 

சமையல் என்பதில் எவ்வளவு அர்த்தங்கள் இருக்கின்றன என்பதைப் பாருங்கள். 

வாழ்க்கை வெகு சுவாரசியமானது அதை நேசிப்பவர்களுக்கு அல்லவா?

* * *

சமச்சீர் கல்வியின் தரம் எப்படி இருக்கிறது?

கடந்த இரண்டு வருடங்களாக ஐ டிஸ்கவரி என்ற எக்சீட் கல்வி புத்தகங்களை குழந்தைகள் இருவரும் படித்து வந்தனர். அந்தப் புத்தகங்களையும் தற்போது குழந்தைகள் படித்து வரும் சமச்சீர் புத்தகங்களையும் ஆராய்ந்த போது “சமச்சீர்” புத்தகங்களின் தரம் தமிழகச் சூழலுக்கு ஏற்ப நன்றாக இருந்தது. 

அழகிய படங்கள், கதைகள், விளக்கங்கள், செய்முறை பயிற்சிகள், வீட்டில் செய்யப் பயிற்சிகள், ஆங்காங்கே குறிப்புகள் என்று அழகாய் வடிவமைக்கப்பட்டிருக்கிறது சமச்சீர் கல்விப் புத்தகங்கள். ஒவ்வொரு வகுப்பு புத்தகத்தையும் இணையத்தில் இருந்து இறக்கிப் படித்துப் பார்த்தேன். அருமை.

ஆங்காங்கே சில தவறுகள் இருக்கின்றன என்றாலும் மொத்தமாய் பார்க்கையில் வெகு அருமையான வடிவில் தேவையானவற்றை மட்டும்   சேர்த்து தரமாய் வடிவமைத்திருக்கிறார்கள்.

இப்படிப்பட்ட சமச்சீர்கல்வியை மெட்ரிக் பள்ளிகள் வேண்டாமென்றுச் சொல்வது நல்லதல்ல. டிரஸ்ட் ஆக்டை முன் வைத்து பள்ளி நடத்த அனுமதி வாங்கியவர்கள் செய்யும் வேலையும் அல்ல. வயதுக்கு ஏற்ப, குழந்தைகள் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய விஷயங்களை பாடங்களாக வைத்திருக்கிறார்கள்.

நான் ஆசிரியராக இருந்த போது, மெட்ரிக் பள்ளிகளில் திடீர் திடீரென்று ஆசிரியர்கள் லீவு போட்டு விடுவார்கள். ஏனென்றால் ஆசிரியரின் சம்பளமே 800 ரூபாய் தான் இருக்கும். நம்புங்கள் இவ்வளவுதான் கொடுத்தார்கள். 3500 ரூபாய் சம்பளம் பிரின்ஸ்பல் வாங்குவார். எனக்கு 850 ரூபாய் சம்பளம். +1, +2 கணிப்பொறி வகுப்பினை எடுத்தேன். ஆசிரியர்கள் சிலர் சொல்லாமல் கொள்ளாமல் வேலையை விட்டு நின்று விடுவார்கள். அப்படியான ஒரு காலத்தில் 6ம் வகுப்பிற்கு கெமிஸ்ட்ரி பாடம் எடுங்கள் என்றுச் சொல்லி விட்டார் பிரின்ஸ்பல்.

வேறு வழி இன்றி பாடமெடுத்தேன். கிட்டத்தட்ட 150 பக்கமுள்ள புத்தகம். ஒரே ஈக்குவேஷன்களும், செய்முறைகளுமாய் படிக்கவே தலை சுற்றியது. 6ம் வகுப்பு பையன் படிக்க 10 வகுப்பு பாடத்தினை வைத்திருந்தார்கள். எவனும் படிக்கவில்லை. ஏதாவது சொல்லிக் கொடுக்க ஆரம்பித்தால் தூங்க ஆரம்பித்து விடுவார்கள். ஒருவழியாய் ஒப்பேத்திக் கொண்டிருந்த சமயத்தில் யாரோ ஒரு ஆசிரியர் புதிதாய் வேலைக்குச் சேர, அவர் தலையில் கட்டி விட்டார் பிரின்ஸ்பல். இது தான் மெட்ரிக் பள்ளிகள் சிலவற்றின் தரம்.

மேட்டூரில் அழகிய வீடு விற்பனைக்கு 

சேலம் மேட்டூர் அருகில் அழகிய வீடு விலைக்கு வந்திருக்கிறது. விபரங்களை கீழே பார்க்கவும்.

The area is 2400 sq.ft

ground floor:1000 sq.ft mosaic flooring,Teak door,2bkh
First floor:1100 sq.ft.Tile flooring, 2bhk.hall 17/17
master bedroom:17/10
second bedroom:10/10
dining:10/10
three bathrooms.

இந்த வீட்டின் விலை, மேலதிக விபரங்கள் தேவைப்படுவோர் என்னைத் தொடர்பு கொள்ளவும். 

தாய்க்கு ஒரு தாலாட்டும் - குடும்பமும்

பணம், பதவி, புகழ் போன்றவையே வாழ்க்கையில் சிறந்தவை என்று கருதும் சிவாஜிக்கு, இவையெல்லாம் எதுவும் உண்மையில்லை குணமும், அன்பும் தான் நிரந்தரமானது என்றுப் புரிய வைக்கும் மிகச் சிறந்த ஒரு படம் தான் தாய்க்கு ஒரு தாலாட்டு என்ற படம். இப்படத்தை எப்போது பார்க்க நேர்ந்தாலும் உடனே கவனத்தை ஈர்த்து விடும். சிவாஜியுடன் பத்மினி, பாண்டியராஜன் நடித்திருப்பர். பாடல்கள் ஒவ்வொன்றும் அருமையாக இருக்கும்.

இப்படத்தில் பத்மினி இறந்தவுடன் கவனிப்பு இன்றி சிவாஜி சிரமப்படுவார். அதிகாரம் செய்ய ஆள் இருக்கும் போதுதான் அதிகாரம் செய்ய அர்த்தமிருக்கும் என்பார் சிவாஜி. 

ஆம், குடும்ப வாழ்வில் கணவன் இறந்தால் மனைவிக்கும், மனைவி இறந்தால் கணவனுக்கும் வாழ்வில் என்ன பிடிப்பு இருக்க முடியும்? யாரிடம் அதிகாரம் செய்ய முடியும்? யாரிடம் மனம் விட்டுப் பேச முடியும்?

கோயமுத்தூரில் இருக்கும் மிகப் பெரிய கோடீஸ்வரர், பிசினஸ்ஸை தன் பையனிடம் ஒப்படைத்து விட்டு அழகான ஹெஸ்ட் ஹவுசில் தன் மனைவியோடு தங்கி விட்டார். ஒரு முறை அவரைச் சந்தித்த போது மனைவியை அவர் “அம்மா” என்றழைத்தார். அவர் மனைவி இவரை “அப்பா” என்றழைத்தார்.

தாம்பத்தியத்தின் உச்சகட்ட நிலை இது. வாழ்வியலின் அத்தனை இன்பங்களும் கிடைக்ககூடிய தருணம் இது என்றார் அவர். இருவரின் பெரும்பாலான நேரமும் பிரார்த்தனையிலே கழிகிறது. அமைதி என்றால் அப்படி ஒரு அமைதியான வாழ்க்கையை அவர்கள் வாழ்கின்றார்கள். 

இந்தியாவில் சினிமாக் கலாச்சார ஊடுறுவல் அதிகமான பின்பு, விவாகரத்துக்கள் பெருமளவில் நடக்கின்றன. பப்புகளிலோ, பார்க்கிலோ, பணத்தினாலோ அரங்கேறும் அசிங்கமான உறவுப் பாலங்கள் நாளடைவில் கோர்ட் படியேறி நிற்கின்றன.

வாழும் காலம் கொஞ்சம், அதற்குள் ஏன் இத்தனை கட்டுப்பாடுகள் என்று கேட்கின்றார்கள் இளைய தலைமுறையினர்.

சாலையில் காரில் சென்று கொண்டிருக்கின்றீர்கள் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். எதிரே வருபவன் கட்டுப்பாட்டுடன், நியதிப்படி வரவில்லை என்றால் ஒழுங்காகச் செல்லும் உங்கள் காரும் விபத்தில் சிக்கும் அல்லவா? அது போலத்தான் கட்டுப்பாடுகள் இல்லாத வாழ்க்கை விபத்தில் முடிந்து விடும் அல்லது பிரச்சினையில் சிக்கி விடும்.

தாய்க்கு ஒரு தாலாட்டுப் படத்தில் பத்மினி இறந்தவுடன் வரும் ஒரு பாடல் மனைவியின் அருமையைச் சொல்லும். அப்பாடலை நீங்களும் கேட்டு வையுங்கள். மனதுக்கு இதமாய் இருக்கும்.

தாம்பத்திய வாழ்க்கையில் விட்டுக் கொடுத்தலும், நேசித்தலும், தியாகமும், அர்ப்பணிப்பும் அவசியம். சுய நலத்தோடு வாழ முற்பட்டால் விவாகரத்துகள் தான் நடக்கும். அது வாழ்க்கையை விவகாரமானதாக்கி விடும். 

காசே தான் கணவன் என்று நம்பிய மனைவி ஒருத்தி, பலரிடம் சிக்கி சின்னாபின்னமாகி, சிதைந்து போன கதையை நான் நேரில் பார்த்திருக்கிறேன். அதைப் பற்றி பிறிதொரு நாள் எழுதுகிறேன்.

* * *

பொறுப்பின்மையின் பிரச்சினைகள்

இன்று காலையில் வீட்டிற்கு எதிரே இருக்கும் மின்சார போஸ்ட்டில் லாரி ஒன்று இடிக்க நெருப்பு பொறிகள் பறந்து வீட்டில் இயங்கிக் கொண்டிருந்த ஃப்ரிட்ஜ், விளக்குகள் எல்லாம் டப் டப் என்றன. வெளியில் நின்றிருந்த பையன் அலறியடித்துக் கொண்டு ஓடி வந்தான்.

18 அடி அகலமே இருக்கும் சாலையில் பெரிய லாரி ஒன்று சரக்குகளை ஏற்றிக் கொண்டு வருகிறது. அதுவும் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் மின்சார வயர்களை தெரிந்தே அறுத்துக் கொண்டு போகிறது அந்த லாரி. அதைப் பற்றிக் கொஞ்சம் கூட கவலைப்படாமல் லாரி டிரைவர் வண்டி ஓட்டுகிறார். அருகிலிருந்த டிரான்ஸ்பார்மர் வெடிக்கிறது. வெடிச்சத்தம் கேட்டு பலரும் வந்து பார்க்கின்றனர். 

கடையின் மேனேஜர் எனக்கு ஒன்றும் தெரியாது என்கிறார். ஒரு மணி நேரம் பவர் கட். திரும்ப லைன் மேன் வந்து சரி செய்கிறார். அடுத்த ஒரு மணி நேரத்திற்கு லைன் விட்டு விட்டு வருகிறது. மீண்டும் மின்சாரம் கட் செய்யப்படுகிறது. மீண்டும் லைன் மேன் வந்து சரி செய்கிறார்.

தனிப்பட்ட ஒருவரால் கிட்டத்தட்ட 100 வீடுகளுக்கான கரண்ட் கட் செய்யப்படுகிறது. அதுமட்டுமல்லாமல் பல்புகள் வெடிக்கின்றன. யாரிடம் கேட்பது? யாரிடம் கம்ப்ளெயிண்ட் சொல்வது? 

தமிழக மக்களிடம் ஒரு வித எதேச்சையதிகாரம் கொடிகட்டிப் பறக்கிறது. நான்கு பேர் ஒன்று சேர்ந்தால் என்ன வேண்டுமானாலும் செய்யலாம் என்கிற போக்கு தெரிகிறது. சமீபகாலமாக கல்லூரிகளில் நடக்கும் கொலை, அடிதடி சம்பவங்களைப் பார்க்கும் போது ஏன் இப்படியான மன நிலை மாணவர்களுக்கு ஏற்படுகிறது என்று அனைவருக்கும் புரிகிறது.சமூகத்தின் பெரும் தாக்கத்தினை உருவாக்கும் சினிமாவில் வன்முறை வரைமுறை இன்றி காட்டப்படுவதை மாணவர்கள் தங்களுக்குள் ஈர்த்துக் கொள்கின்றனர். பெரும் ஹீரோக்கள் கொஞ்சம் கூட சமூகத்தின் பால் அக்கறையின்றி அம்மாதிரியான காட்சிகளில் நடிக்கின்றனர். இப்படியான படங்கள் விதைக்கும் விதையானது மக்களின் மனதில் ஒருவித ஹீரோயிசத்தை வளர்க்கிறது. மிகப் பெரும் சமுதாயச் சீர்கேடு இது. இது ஒன்று மட்டும் காரணமல்ல. இன்னும் பல்வேறு காரணங்கள் இருக்கின்றன.

சமூகத்தில் உயர் பதவியில் இருப்பவர்களும், சமூகவாதிகளும் இப்பிரச்சினையை களைய முற்பட வேண்டும். கொஞ்ச நாட்கள் முன்பு வேலையாக வெளியில் சென்ற போது, பனிரெண்டு வயசுப் பையன் குவார்ட்டர் போட்டுக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தேன். கையில் சிகரெட் புகைந்து கொண்டிருந்தது. இன்னும் கொஞ்ச தூரம் தாண்டிச் செல்லுகையில் வயதான பெண்மணி ஒருவர் சாக்கடையின் அருகில் குவார்ட்டர் குடித்துக் கொண்டிருந்தார். தண்ணி போடுவது ஹீரோயிசத்தின் அடையாளமாய் மீடியாக்கள் உருவகப்படுத்தி வருகின்றன.

சமூகத்தின் மீதான பிரக்ஞை, எதிர்கால சந்ததியினர் மீதான அக்கறை எதுவும் இன்றைய நவ நாகரீக கால மனிதர்களுக்கு கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் இல்லாமல் போவது நல்லதல்ல. மாவட்டம் தோறும் அனாதை விடுதிகளும், முதியோர் விடுதிகளும் உருவாவதன் காரணம் சமூகத்தின் மீதான அக்கறை குறைவதால் தான்.

மனிதர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் கடமை இருக்கிறது. நமக்குத் தேவையான வசதிகளைத் தர சட்டத்தின் ஆட்சியும், நிர்வாகமும் இருக்கிறது. அதையெல்லாம் மனிதர்கள் மீற நினைக்கின்றார்கள். அதன் பிரதிபலன் மிகக் கொடுமையாய் அல்லவா கிடைக்கும்? மீடியாவில் பிக் பி என்றழைத்த அமர்சிங் கடைசியில் கிட்னி பெயிலாகி பெரும் பிரச்சினையில் மாட்டி, ஜெயிலுக்குச் செல்கிறார். ஓய்வெடுக்க வேண்டிய வயதில், சிறைக்குச் செல்லும்படி “விதி” விளையாடுகிறது. செய்த வினை வாசல் கதவை தட்டியே தீரும் என்பதற்கு இன்றைய உதாரணத்திற்கு அமர்சிங்கைத் தவிர வேறு யாரைக் காட்ட முடியும்?

சமூகப் பிராணியான மனிதன் சமூகத்தின் பால் அக்கறையும், பிடிப்பும் வைத்திருக்க வேண்டும். அது அவசியம் கூட. 

* * *

தர்மம் வெல்லும்

மனிதர்களுக்குத் துன்பம் ஏன் வருகிறது? கடோபனிஷ விளக்கம் எழுதியிருந்த பதிவர் மிகச் சரியாக வார்த்தைகளை எழுதி இருந்தார். இன்பம், நன்மை இரண்டில் பெரும்பாலானோர் இன்பத்தை மட்டுமே தேர்ந்தெடுக்கின்றனர். நன்மையை விட்டு விடுகின்ற காரணத்தால் துன்பம் வருகிறது. இன்பம் என்பது மின்னல் போன்றது. தோன்றிய உடனே மறைந்து விடும். நன்மை என்பது உண்மை போன்றது. அது எப்போதுமே இன்பத்தை வாரி வழங்கக் கூடியது.

புரியும்படியாகச் சொல்ல வேண்டுமானால் நாக்கிற்கு டேஸ்ட்டியான உணவை உண்பது இன்பம் எனலாம். அதே உடலுக்கு நன்மை தரும் உணவு உண்பது நன்மை எனலாம். 

தர்மம் என்பது எங்கே இருக்கிறது என்று சில நேரம் எண்ண வைத்து விடும். ஆனால் அது என்றைக்கேனும் ஒரு நாள் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்ளும். இதோ ரெட்டி பிரதர்ஸ் இன்றைக்கு ஜெயிலில் கிடக்கின்றார்கள். ஜெயில் என்பது பெரிய விஷயமல்ல என்று நினைக்கலாம். ஆனால் ரெட்டி பிரதர்ஸுக்கு ஜெயில் என்பது மிகப் பெரும் உயிர் வதை. ஏன் என்று கேட்கின்றீர்களா? இதோ விளக்கம்.

BANGALORE: From 7-star luxury to Chanchalguda prison in Hyderabad. From owning helicopters, lying in his indoor swimming pool and watching movies on an expansive 70mm screen close by, former minister and MLC G Janardhana Reddy lived like a king. 

You name it and he has it. Reddy, 44, constructed a three-storied complex next to his residence in Bellary meant only for his children to frolic around. Reddy's kids never go out for security reasons, while select children of the locality and those of his associates come and play in the complex. 

He's donated a diamond-studded crown worth over Rs 40 crore to Tirupati, and has another at his residence in Bellary. As one enters his house, the diamond-studded crown revolves on a sandalwood carving, illuminated by light. 

Reddy owns an apartment, Parijat, next to Taj West End, a 5-star hotel in Bangalore where he has a permanent room. A number of luxury cars line the Reddy homes, ranging from Bentleys and Mercs to the latest SUVs and Range Rovers. Holidaying in exotic locations around the world is his favourite pastime. 

During the mining boom a couple of years ago, the Reddy brothers would heli-hop between Bellary and Bangalore even for lunch or dinner. But things have not been the same for them over the past year and they are increasingly hitting the roads with their SUVs. Reddy had three helicopters but now owns only one. 

Reddy, who once owed debtors several crores of rupees in the late 1990s, a decade later admitted that he and his wife alone have assets worth over Rs 150 crore, thanks to his mining business. He's spent over Rs 30 lakh just to illuminate the hill adjoining his house in Bellary. 

His conference room, named Kuteera, is meant for political purposes, where a visitor is welcomed with huge portraits of former PM A B Vajpayee, senior leader L K Advani, opposition leader in Lok Sabha Sushma Swaraj and former CM B S Yeddyurappa. Reddy's house is like a fortress: a visitor has to pass three checkposts with scanners and bomb detectors, and gun-toting securitymen are common in his house. 

(Thanks : TOI)

Link : http://timesofindia.indiatimes.com/india/Janardhana-Reddy-Mining-baron-lived-life-kingsize/articleshow/9876859.cms

உண்மைக்கு என்றைக்குமே வலிமை உண்டு. அதை அன்னா ஹசாரே தற்போது நிரூபித்தார். காந்தியின் ”சத்திய சோதனை” புத்தகத்தை படித்த போது, அந்தக் காலம் வேறு இந்தக் காலம் வேறு என்று நினைத்தேன். ஆனால் அதே சத்தியமும், உண்மையும் இன்று காங்கிரஸ் அரசை கிடுகிடுக்க வைத்தன.

நேர்மையாக தொழில் செய்பவர்கள் எவராலும் குறுகிய காலத்தில் முன்னுக்கு வருவது என்பது நடக்கக் கூடிய ஒன்று அல்ல. கிடுகிடு வளர்ச்சி என்பது சட்டத்திற்குப் புறம்பாக வந்தால் இப்படிப்பட்ட சம்பவங்களையும் “சத்தியம்” நடத்தியே தீரும்.

ஏழு நட்சத்திர வாழ்க்கை நடத்தியவர்கள் என்றாலும் செய்த பலனை அனுபவித்தே ஆக வேண்டும். 

* * *

குழந்தைகளைக் கொல்லும் உணவுகள்

( இக்குழந்தைகளைப் போல பிறக்கப்போகும் உங்களின் குழந்தைகளுக்கு நீங்கள் நோயைப் பரிசளிக்க விரும்புவீர்களா? )

இன்றைய டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியா தினசரியில் கட்டுரை ஒன்றினைப் படித்தேன். அதிர்ச்சியாக இருந்தது. நாகரீகம் என்ற பெயரில் மார்க்கெட்டுகளில் விற்றுக் கொண்டிருக்கும் உணவுகள் எந்தளவுக்கு மனிதர்களின் உடலில் பிரச்சினைகளை ஏற்படுத்தி வருகின்றன என்பதை உணர முடிந்தது. அதை மூலைக்கு மூலை இருக்கும் மருத்துவமனைகளே சாட்சியம் காட்டுகின்றன. 

அந்தக் கட்டுரையில் தவறான உணவுப் பழக்கங்களால் இந்தியர்களளுக்குப் பிறக்கக்கூடிய குழந்தைகள் மெட்டபோலிக் சிண்ட்ரோம் என்றுச் சொல்லக்கூடிய இதய நோய்கள், வலி, சர்க்கரை வியாதி மற்றும் ஜெனடிக்ட் பிரச்சினைகளைப் பெறுவதாய் சொல்லி இருக்கின்றார்கள். 

ஒரு லட்சம் பிறந்த குழந்தைகளை ஆராய்ச்சி செய்த போது அதில் 1% குழந்தைகள் மேற்சொன்ன இன்பார்ன் மெட்டபோலிக் சிண்ட்ரோம் பாதிக்கப்பட்டிருப்பதைக் கண்டறிந்திருக்கின்றனர்.

இந்திய மக்களை மீடியா மூலம் மூளைச் சலவை செய்து, இறக்குமதி செய்யப்பட்ட மேலை நாட்டு நாகரீக உணவுப் பொருட்களால், இந்தியாவின் எதிர்கால சந்ததியினர் நோயுள்ளவர்களாய் ஆக்கப்படுகிறார்கள். இந்தச் சூழலில் இந்திய மருந்துச் சந்தையில் பெரிய பெரிய மருந்துக் கம்பெனிகளை வெளி நாட்டு பகாசுரக் கம்பெனிகள் விலைக்கு வாங்குகின்றன.

நாகரீகத்தின் பெயரால் இந்திய மக்கள் தங்கள் சந்தோஷத்தை மட்டுமல்லாமல் எதிர்கால சந்ததியினரையும் நோயில் தள்ளிக் கொண்டிருக்கும் அவலத்தை என்னவென்றுச் சொல்வது.

பர்கர், பீட்சா, குளிர் பானங்கள், பாக்கெட் உணவுப் பொருட்கள் போன்றவையெல்லாம் இந்திய மக்களுக்கு நோயைத் தந்து கொண்டிருக்கின்றன என்பதை மீண்டும் இந்திய மருத்துவத் துறை ஆராய்ச்சியாளர்கள் நிரூபித்து வருகின்றார்கள்.

பெரும்பாலும் கணிணித் துறையில் இருப்போரே மேலை நாட்டு உணவுப் பொருட்களை அதிகம் வயிற்றுக்குள் தள்ளிக் கொண்டிருக்கின்றனர். அவ்வுணவுகளால் ஜெனடிக்ட் குறைபாடுள்ள குழந்தைகள் பிறக்கின்றன என்று ஆராய்ச்சிகள் சொல்கின்றன.

ஆரோக்கியமான உணவுகள், பெரும்பாலும் சைவை உணவுப் பொருட்களே உடலுக்கு உகந்தது. இஷ்டத்திற்குச் சாப்பிடுவது, மனதுக்குள் தோன்றும் போதெல்லாம் சாப்பிடுவது, கொழுப்பு நிறைந்த பொருட்களைச் சாப்பிடுவது போன்ற தீய பழக்கங்கள் எதிர்காலத்தைச் சூனியமாக்கி விடும்.

இந்திய மக்களின் பாரம்பரிய உணவுப் பொருட்களைத் தவிர்த்தால் ஏற்படப் போகும் விளைவுகளை ஒரு நிமிடம் நினைத்துப் பாருங்கள்.

கோயமுத்தூரில் ஒரு தடவை நண்பருடன் காஃபி சாப்பிடச் சென்றிருந்த போது, கேஷியருடன் பேசிக் கொண்டிருந்தேன்.

”ஞாயிறுகளில் வீட்டில் யாரும் சமைப்பதே இல்லை போல சார்,  கூட்டம் அள்ளுது, எங்களால் சமாளிக்கவே முடியவில்லை” என்றார்.

சிங்காநல்லூரில் இருக்கும் சாந்தி ஹியர் ஹோட்டலில் உட்கார இடம் கிடைக்காமல் வரிசையில் நின்று கொண்டிருப்பதை அவ்வப்போது பார்ப்பது உண்டு.

குடும்பங்களின் சந்தோஷங்கள் இப்படியான ஹோட்டல்களில் நிறைவு பெறுவது வருங்கால சந்ததியினருக்கு நல்லதல்ல என்றுமட்டும் தான் சொல்லத் தோன்றுகிறது. வேறென்ன எழுத? 

* * *

பிள்ளையார்

மனைவியோ நண்பனோ இருவரிடம் கூட சில விஷயங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ள முடியாது. அவ்வேளைகளில் நமக்கு உற்ற தோழனாக வருவது “கடவுள்”. மனதுக்குள் கிடந்து அழுத்தும் சில உணர்வுகளை வாய் விட்டுப் பேசியாக வேண்டும். அவ்வாறு பேசினால்தான் மன அழுத்தம் தீரும். இல்லையென்றால் “டாஸ்மாக்கு” போக நேரிடும். முன்னோர்கள் மனிதனுக்கு இது போன்ற ஒரு துணை தேவைதான் என்பதற்காகத்தான் கடவுளை உருவாக்கினோர்களோ என்று சில சமயம் நினைக்கத் தோன்றும். பிள்ளையார் கூட எனக்கும் அது போன்ற சில சமயங்களில் உதவிக்கு வருவார்.

சனிக்கிழமை தோறும் வாரா வாரம் திருமணம் ஆன நாளில் இருந்து மனைவியை உழவர் சந்தைக்கு அழைத்துச் சென்று காய்கறிகள் வாங்கி வந்து குளிரகத்தில் வைத்துக் கொள்வோம். அப்படியான நாட்களில் சிங்கா நல்லூர் உழவர் சந்தைக்கு அருகில் இருக்கும் பிள்ளையாரை அடிக்கடி பார்க்கும் சந்தர்ப்பம் வந்தது. மார்கழி மாதங்களில் பிள்ளையார் ஏக போகமாய் இருப்பாய். தோரணம் என்ன? பாட்டு என்ன? படையல்கள் என்ன? அபிஷேகங்கள் என்ன?  அந்தச் சூழலில் பிள்ளையாரைப் பார்ப்பதே மனதுக்கு மகிழ்ச்சியாய் இருக்கும்.

சாலையில் இருந்தபடியே அவருக்கு நடக்கும் அபிஷேகங்களை பார்ப்பது உண்டு. அப்படியான நாட்களில் அய்யர் ”பிரசாதம்” கொண்டு வந்து கொடுத்துச் செல்வார். நான்கு வாரங்கள் தொடர்ந்து பிள்ளையார் பிரசாதம் சாப்பிட்டு வந்தேன். மார்கழி முடிந்து விட்டது. அது தெரியாமல் வீட்டிலிருந்து கிளம்பும் போது மனைவியிடம் “இன்னிக்கு பிள்ளையார் எனக்காக பிரசாதம் வைத்திருப்பார்” என்று சொல்லிக் கொண்டே தூறல் விழுந்து கொண்டிருந்த அதிகாலையில் வண்டியை முறுக்கிக் கொண்டு உழவர் சந்தை நோக்கிப் பறந்தேன்.

”கோவில் பிரசாதத்திற்கு மட்டும் ஏன் பிரமாதமான டேஸ்ட் வருகிறது என்று புரியாத மர்மமாய் இருக்கிறதே” என்று நினைத்தபடியே சென்றேன்.

பிள்ளையாரைப் பார்த்தால் அம்போவென்று இருந்தார். மனைவியோ “என்னங்க உங்க பிள்ளையார் ஏமாத்திட்டார் போலிருக்கே?” என்றார். சரியான கடுப்பு. மார்கழி மாதம் முடிந்து விழாக்கள் முடிந்து போனதை அப்போதுதான் உணர்ந்தேன்.பிள்ளையாரை ஒரு முறை முறைத்தேன். ”இப்படியா ஏமாற்றுவாய்” என்று மனதுக்குள் திட்டிக் கொண்டே உழவர் சந்தைக்குச் சென்று காய்கள் வாங்கி திரும்பிக் கொண்டிருந்தோம்.

காமராஜர் சாலையில் இஎஸ்ஐ ஹாஸ்பிடல் தாண்டி வந்தால் சாலையோரப் பிள்ளையார் ஒருவர் வில்வ மரத்தடியில் உட்கார்ந்து அருள் பாலித்துக் கொண்டிருப்பார். அவருக்கும் எனக்குமான உறவு அவ்வளவு ஸ்ட்ராங்காக இருந்ததில்லை. அவரை வண்டியில் செல்லும் போது பார்ப்பதோடு சரி. 

இந்தப் பிள்ளையார் கோவிலின் முன்பு ஒரே கூட்டமாய் இருந்தது. வண்டியை மெதுவாக செலுத்தினேன். யாரோ ஒருவர் என்னிடம் வந்து கொழுக்கட்டை, பொங்கல், பழம் வைத்திருந்த தட்டை நீட்டி, ”சார் இந்தாங்க பிரசாதம்” என்றுச் சொல்லி நீட்டினார்.

ஜாடை காட்ட, பின்னால் உட்கார்ந்திருந்த மனைவி கையில் வாங்கிக் கொண்டார்.

பிள்ளையாரைப் பார்த்தேன். அவர் என்னிடத்தில் ஏதோ சொல்வது போன்று தோன்றியது. 

* * *

பின்னூட்டம் தேவையா?

(மகள் நிவேதிதா தம்பி மகன் ஜெய குருதேவ் உடன்)

ஒருவரின் மனதுக்குள் தோன்றிய உணர்வானது, எழுத்தாய் கைகளின் வழியே பதிவாய் மாறுகிறது. பதிவர்களின் பதிவுகளை படிப்பது என்பது பலரின் நினைவுகளில் மிதப்பது போல. பலரின் உணர்வுகளை உணர்ந்து கொள்ள ஒரு வாய்ப்பாய் பதிவுகள் இருக்கின்றன. அதில் நல்லது எது, கெட்டது எது என்பதை பகுத்தறிவதெல்லாம் படிக்கும் வாசகனின் மன நிலையைப் பொறுத்தது.

ஒவ்வொரு பதிவர்களும் காலத்திற்கேற்ப, அவ்வப்போது உருவாகும் மன நிலைக்கேற்ப, உணர்வுகளுக்கேற்றவாறு எழுதுவார்கள். சிலர் தவமாய் எழுதுவார்கள். சிலர் உண்மையை மட்டும் எழுதுவார்கள். சிலர் நகைச்சுவையாய் எழுதுவார்கள். சில கோபமாய் எழுதுவார்கள். சிலர் ஆற்றாமையால் எழுதுவார்கள். சில குஷி மூடில் எழுதுவார்கள். இது போன்ற எண்ணற்ற வகைகளில் பதிவுகள் வெளிவரும். ஒவ்வொரு பதிவுகளையும் படித்து விட முயல்வேன். 

வாசகனுக்கு படிப்பதில் இருக்கும் இன்பம் தான் முக்கியம் என்று கருதுகிறேன். பின்னூட்டம் போடுவதில் கவனம் செலுத்தினால், பல வகைப்பட்ட பிற பதிவர்களின் பதிவுகளை இருக்கக்கூடிய காலத்துக்குள் படிக்க இயலாமல் தவறவிட நேரிடும். படிக்கும் அனைத்துப் பதிவுகளுக்கும் பின்னூட்டம் போட ஆரம்பித்தால் காலம் ஓடிப் போய் விடும்.சில முக்கிய பதிவுகளுக்கு ஆதரவு தெரிவித்தே ஆக வேண்டும். அது வேறு விஷயம். 

ஒரு சகோதரர் நீங்களும் பிறர் தளத்தில் பின்னூட்டம் போடுங்கள் என்று எழுதி இருந்தார். நான் படிப்பதில் மட்டுமே கவனம் செலுத்துகிறேன். கருத்துக்கள் சொல்வதில் நான் கவனம் செலுத்துவதில்லை. 

பின்னூட்டம் என்பது ஆரோக்கியமான வகையில் இருக்க வேண்டுமென்றும், அவசியமென்றால் மட்டுமே எழுத வேண்டுமென்றும் நினைப்பவன் நான். 

ஆகவே நான் படிக்கக்கூடிய ஆயிரக்கணக்கான பதிவர்களுக்கு இந்த நேரத்தில் நான் சொல்லிக் கொள்ள விரும்புவது “ நீங்கள் என்ன எழுதினாலும் படிக்கும் வாசகனாய் கோவை எம் தங்கவேல் என்ற ஒருவர் இருப்பார்” என்பதை நினைவில் கொள்ளுங்கள். நான் உங்களின் உணர்வுகளை படித்துக் கொண்டிருப்பேன் எப்பொழுதும்.

எனக்குத் தேவையான அத்தனை தகவல்களையும் நான் பதிவர்களிடமிருந்தே பெறுகிறேன் என்பதை மகிழ்ச்சியுடன் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

* * *

செய்நன்றி

திருமணத்திற்கு முன்பு தனியாக வசித்து வந்த போது மோகன் என்ற பையனை என்னுடன் தங்க வைத்து, பாலிடெக்னிக்கில் படிக்க வைத்துக் கொண்டிருந்தேன். காலையில் ஆறு மணிக்கு எழுந்து சமையல் முடித்து, குளித்து, சாப்பிட்டு விட்டு ஆஃபீஸுக்குச் செல்வேன். அவனும் என்னுடனே வந்து கல்லூரிக்குச் செல்வான். விசுவாசத்திற்கு பெயர் போனவன்.

ஜாதகத்தை நம்பலாமா இல்லையா என்பது ஒரு பக்கமிருந்தாலும் என் அனுபவத்தில் ஜாதகம் மாபெரும் புதிராய் இருக்கிறது. கல்யாணம் செய்ய பத்து நாட்கள் இருக்கும் முன்பே என் நண்பரின் உறவுக்காரரைச் சந்திக்கச் சென்றிருந்தேன். என்னுடைய ஜாதகத்தை பார்த்த அந்த உறவுக்காரர் ”இன்னும் சரியாக பத்து நாட்களில் நீங்கள் விரும்புகின்றீர்களோ இல்லையோ உங்களுக்கு திருமணம் நடந்து விடும்” என்றார். 

”அதெப்படி என் விருப்பமே இல்லாமல் திருமணம் நடக்கும், எனக்கு ஐடியாவே இல்லையே?” என்றேன்.

“அப்படி திருமணம் நடக்கவில்லை என்றால், அன்றோடு நான் ஜாதகம் சொல்வதையே நிறுத்துவேன்” என்றுச் சவால் விட்டார்.

சிரித்துக் கொண்டே வந்து விட்டேன். ஆனால் அவர் குறிப்பிட்ட அந்த பத்தாவது நாளில் எனக்கு திருமணம் நடந்தது. ஜாதகத்தில் அதையெல்லாம் கண்டு பிடிக்க முடியுமா என்று எனக்கு குழப்பமாக இருந்தது, இப்போதும் இருக்கிறது.

திருமணம் முடித்து காவல் நிலையத்தில் தஞ்சமடைந்தோம். என்னுடன் மோகனும், இவனின் நண்பனான டிரைவரும் மட்டும் தான் வந்தனர். மறு நாள் காலையில் வரும்படி காவல்துறையினர் கேட்டுக் கொள்ள மறு நாள் மீண்டும் காவல் நிலையத்துக்குச் சென்றால் அங்கு மனைவியின் உறவினர்கள் நான்கைந்து காரில் வந்திருந்தனர். ஒரே கூட்டம். 

நான் பயப்படவும் இல்லை, பதட்டப்படவும் இல்லை. அமைதியாய் காருக்குள் உட்கார்ந்திருந்தேன். 

என் நெருங்கிய உறவுக்காரர் என்னிடம் வந்து, ”அந்தப் பெண் அவரின் அம்மாவுடன் வீட்டுக்குச் செல்வதாகக் கூறி விட்டார், வாங்க கிளம்புவோம் , இனி இங்கிருந்தால் போலீஸ் நம்மை ஜெயிலுக்குள் தள்ளி விடும்”என்றார்

“அவள் அப்படியெல்லாம் போகமாட்டாள்” என்றுச் சொல்லி வர மறுத்தேன். பேசாமல் சென்று விட்டார். அவர் கவலை அவருக்கு. எங்கே எனக்குத் திருமணம் ஆகி விட்டால், அவருக்கு கிடைக்க வேண்டிய சொத்துப் போய் விடுமே என்று பயந்தார் போலிருக்கிறது. அது உண்மையாகப் போனது வேறு கதை.

அடுத்த நொடி காருக்குள் இருந்து இரண்டடி கத்தியுடன் மோகன் இறங்கினான். 

“சார் பத்து நிமிடம் அமைதியாய் இருங்கள். அனைவரையும் கொன்று விட்டு, மேடத்தைக் கூட்டி வருகிறேன்” என்று கிளம்பினான். கூடவே டிரைவர் பெரிய இரும்புத்தடியை எடுத்துக் கொண்டு இறங்கினான். பதறி தடுத்தேன்.

அதற்குள் ஒரு ஏட்டு எங்கள் அருகில் வந்து, “அப்பெண் அவர்களுடன் வர முடியாது என்று சொல்லி விட்டார், அமைதியாய் உட்கார்ந்திருந்திருங்கள்” என்றுச் சொல்லி விட்டுச் செல்ல, அதன் பிறகு தான் இருவரும் அமைதியானார்கள்.

சிறிது நேரம் சென்ற பிறகு அவரவர்களும் கலைந்து செல்ல, காவல் நிலையத்தில் எங்கள் திருமணம் பதிவு செய்யப்பட்டது. என் நெருங்கிய உறவினர் யாரும் வந்து வாழ்த்தவில்லை. அதைப் பற்றி நான் கவலைப்படவும் இல்லை. எனக்கு எல்லா உதவிகளையும் செய்து, ஏட்டாக இருந்து தற்போது ரிட்டயர்டில் இருக்கும் காவல்துறை அதிகாரி திரு செல்வம் அவர்களை தற்போது நினைவு கூறுவதில் பெருமை அடைகிறேன்.

கோவிலில் மாலையை மோகனை எடுத்துக் கொடுக்க சொன்னேன். என் கண்களைப் பார்த்துச் சிரித்தான். 

”கத்தி எங்கேடா?” என்றேன்.

வெட்கத்துடன் முகம் தாழ்த்தினான்.

* * *

மேலும் ஒரு சம்பவம் மோகனைப் பற்றி: 

திருமணம் முடித்து பட்டிக்காட்டில் இருவரும் தங்கி இருந்தோம். ஒவ்வொரு நாள் போவதும் பெரிய போராட்டமாய் இருந்தது. எங்களின் கஷ்டத்தைப் பார்த்த மோகன், கிட்டத்தட்ட 300 கிலோ மீட்டர் தூரத்தில் இருந்த என்  வீட்டிற்கு போய் டூவீலரில் டிவியைத் தூக்கி கொண்டு வந்து கேபிள் கனெக்‌ஷனை கொடுத்து விட்டுச் சென்றான். இன்றைக்கு நினைத்தாலும் எனக்கு பெரும் ஆச்சரியமாக இருக்கும். இவனும், இவனது நண்பனும் சேர்ந்து இக்காரியத்தைச் செய்தனர். கையிலேயே டிவியைப் பிடித்துக் கொண்டு வந்திருக்கிறான். அப்படி வரும் போது அவனுக்கு என்ன வலி வலித்திருக்கும் என்று யோசித்தால் மனசு அப்படியே நெக்குறுகிப் போய் விடும். அவனது நினைவாய் இன்னும் அந்த டிவியை தூக்கிப் போடாமல் வைத்திருக்கிறேன்.

தலைப்புச் சரியாக இருக்கிறதா?

* * *