தர்மம், நீதி, நியாயம் என்பதெல்லாம் இல்லவே இல்லை என்று நிரூபிக்கும் அனேக சம்பவங்கள் இந்த உலகத்தில் நடந்து கொண்டு தான் வருகின்றன. ஒரு லட்சத்து எழுபதாயிரம் கோடியைக் கொள்ளை அடிக்கிறது ஒரு கட்சி. பட்டினி தாங்காமல் வெறும் 30,000 ஆயிரத்திற்கு கிட்னியை விற்றுக் கொண்டிருக்கிறது ஒரு இந்தியக் கிராமம்.
பசி தாங்காமல், உழைக்கவும் வழி இல்லாமல் தன் கிட்னியை விற்று விட்டு, கிடைத்த பணம் தீர்ந்த உடன் நோயில் கிடந்து 60 வயதில் போக வேண்டியவர்கள் ஆபரேசன் செய்ததால் இரண்டு வருடங்களில் இறந்து போகும் அவலம் மேற்கு வங்காளத்தில் பிந்தோல் என்ற கிராமத்தில் இன்று வரை நடந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றது.
தனக்குப் புற்று நோய் என்றவுடன் சிகிச்சைக்கு அமெரிக்கா செல்லும் அகில இந்தியக் காங்கிரஸ் கமிட்டியின் தலைவி சோனியா இருக்கும் இந்தியாவில் தான் இந்த மேற்படி அவலமும் நடக்கிறது. மக்கள் தொண்டாற்ற வந்தவர்களுக்கு உச்சபட்ச கவனிப்பு, ஆனால் மக்களுக்கோ வாழவும் வழியில்லாமல், விற்க பொருள் இல்லாமல் தன் உடல் உறுப்பையே விற்க வேண்டிய நிலமை. இதைத்தான் ஜன நாயகம் என்றுச் சொல்லி வருகின்றார்கள்.
எத்தனை திட்டங்கள் இருக்கின்றன, எத்தனை சட்டங்கள் இருக்கின்றன, எத்தனை நீதிமன்றங்கள் இருக்கின்றன. இருந்தும் என்ன பயன்? பட்டினியால் கிட்னியை விற்றுப் பின் அற்பாயுசில் செத்துப் போகின்றார்களே இந்தியர்கள். இதற்கெல்லாம் யார் காரணம்? ஜன நாயகம் அல்லவா காரணம்.
காசை வைத்துக் கொண்டு தின்று கொழுத்து தன் உடம்பைக் கெடுத்து குட்டிச்சுவராக்கிக் கொண்டு, பசியால் வாடுபவனின் கிட்னியையையும் விலைக்கு வாங்கி உடம்பில் பொறுத்திக் கொண்டு, அவனை சாகவும் அடிக்கும் பணக்கார நாய்களையும், அதற்கு உறுதுணையாய் இருக்கும் மாஃபியா ஹாஸ்பிட்டல்களையும் யார் என்ன செய்ய முடியும்?
ஜன நாயக ஆட்சியில் ஏழைகள் சொல் அம்பலம் ஏறுமா? இல்லை ஏழைகள் வாழ இந்தியாவில் வழிதான் இருக்கின்றதா?
பிரதமர் மன்மோகன் சிங் வியாபாரிகளுக்கு என்று ஆட்சி நடத்துகிறார். மக்கள் எக்கேடு கெட்டுப் போனால் என்ன, வியாபாரிகள் நலமாய் வாழ வேண்டுமென்று பருத்திப் பஞ்சை வெளி நாடுகளுக்கு ஏற்றுமதி செய்ய அனுமதி வழங்க மீண்டும் அமைச்சரவை கூட்ட நடவடிக்கை எடுக்கிறார். விவசாயி வாயில் மண்ணை அள்ளிப் போட்டு விட்டு, வியாபாரிகள் கொள்ளை லாபம் அடிக்க, அவர்களுக்கு வேண்டுவன செய்கிறார். இதைப் பற்றி அவர் எங்கே பேசப் போகின்றார்.
பக்கத்து நாட்டில் தமிழர்களைக் கொன்று குவித்த போது, தமிழகமே பொங்கிய போது, வாய் மூடி மவுனியாய் நின்று கொண்டிருந்த மனிதர் குல மாணிக்கம் அல்லவா நம் பாரதப் பிரதமர்.
இதோ அந்த கிட்னி வில்லேஜ் பற்றிய செய்தி ஆங்கிலத்தில் இருக்கிறது. படித்து விட்டு, நாமெல்லாம் மனிதர்கள் என்ற பெயரில் மிருகங்கள் வாழும் உலகில் வாழ்கிறோம் என்பதை நினைத்துப் பாருங்கள்.
People sell kidneys to beat starvation in West Bengal village
BINDOL (NORTH DIANJPUR): In these arid, impoverished parts, Bindol has another name - kidneyvillage. The wasted, skeletal men and women you would see slumped under the shade of trees are awaiting death with feeble breaths. This is the kidney sale capital of the state, perhaps of the country. Every second home here has someone who has sold his kidney to escape starvation. Many die within years. Now, the dying men have started forcing their wives to give up a kidney. Bindol's infamy has spread by word of mouth. Dusty tracks trail of the eastern highway to Bangladesh to take you to this village, barely 35km from the district headquarters of Raiganj. The greenery of Dinajpur changes into an arid landscape. Here and there in the dry, sandy waste there are patches of green maize plants. No trace of paddy or wheat. The villagers, mostly tribals, lie dozing off the effects of homemade liquor. But the name of Razzak perks them up. They lead you to his mansion in the Bajbindol area stands in sharp contrast to the hapless backdrop. Razzak is the 'dalal' (agent) you meet if you are desperate for a kidney. The price: Rs 3-4 lakh. Razzak has no problem finding donors. The villagers know they may be signing their death warrant if they accept Razzak's offer, but the payout - Rs 60,000 to Rs 1 lakh - is impossible to ignore. Lakshmiram Hansda sold his kidney - and his life - for Rs 80,000. On Wednesday, TOI saw him lying under a tree near his hut, gaunt, emaciated and hapless. He says he is 35 but looks 60. With no land of his own and a wife and daughter to feed, Lakshmiram had gone to Mumbai to work as labourer in 2000, like hundreds of local youths. But it brought him little money. When someone offered Rs 80,000 for a kidney, it seemed like a good deal. The money kept the family fed for only a few months. Soon after the surgery, Lakshmiram lost his strength to work. His starving wife and daughter deserted him. He now lives on an NGO's mercy, and is counting his days.Not far from where Hansda lies, a group sits having drinks in a hut. Munshi Tudu, Jogen Hansda, Chhoto Murmu and Lapong Soren - all in thirties - are happy as only drunken men can be. They all survive on one kidney. Two years ago, Lapong had been to Kolkata where he had his kidney removed for Rs 1 lakh. What did he do with the money? "Bought a motorcycle, gave a part to my wife and... don't know what I did with the rest," he was not interested in recalling any more. They drink to forget that they don't have a future. The scourge has spread to nearby villages like Jalipara and Balia. Thirty-two-year-old Dulal Jali of Jalipara narrates his story, "It's next to impossible for a fisherman to make ends meet. So I accepted the offer of Kuddus (another agent) of Rs 1 lakh for a kidney. It was about four years ago. I got operated in Kolkata." Now with weakness a part of life, Dulal suffers along with his wife and daughter. "I cannot stay under the sun for long, I can hardly catch fish." There are those who complain that they were paid too little. Jatin Jali, who went with Razzak in 1998, still rues that he got only Rs 30,000. In the last couple of years, the tragedy has taken an ominous turn with the men forcing their wives to sell their kidneys. Astomi Malakar, who was married to Dilip Burman four years back when still in her teens, says: "My husband took me to Kolkata with another person two years ago. I already had a child by then. I was admitted to a hospital. I don't know what happened there but I have a surgery scar in my back." The Sripur Mahila O Khadi Unnayan Samity, an NGO, has been working with the victims but it's tough to create awareness when the villagers are willing to take the risk. "Every year these rural folk are forced to migrate to cities to feed their family. They often find themselves in the clutches of the beasts that run the racket." There have been cases when an unwilling victim was doped and operated upon and not paid a paisa. Bhattacharya said that they have repeatedly complained to police about agents like Razzak and Kuddus. "Razzak was arrested two years back but released in a few months. None dared to speak against him," said a local. The terrifying truth is that the hapless villagers see the Razzaks as messiahs. Thus, Anita Jali, a homemaker in Jalipara, finds nothing wrong in haggling for a better price. "We are three of us - me, my husband and father-in-law. They offered us Rs 6 lakh, but we demanded at least Rs 8 lakh," she said. 
