சில போட்டோக்களினால் ...

இத்தனாம் தேதிக்குள் வாக்காளர் அடையாள அட்டை இல்லாதவர்கள் உடனடியாகப் பதிவு செய்து கொள்ள வேண்டுமென்று தேர்தல் கமிஷன் தினசரிகளில் செய்தி வெளியிட்டிருந்தது. அதை முற்றிலுமாக நம்பி, மாநகராட்சிக்குச் சென்று அப்ளிகேஷன்ஸ் வாங்கி பூர்த்தி செய்து ஒப்படைத்தேன்.

தேர்தலும் முடிந்து விட்டது.

இது நாள் வரை விசாரணையும் வரவில்லை.அடையாள அட்டையும் வரவில்லை.
தேவையின்றி இரண்டு நாள் அலைச்சல்தான் மிச்சமானது. பொது மக்களுக்கு தவறான செய்திகளை கொடுத்து அலைச்சலும், வீண் விரயமும் செய்யும் தேர்தல் கமிஷன் மீது வழக்குத் தொடுத்து, நஷ்ட ஈடு பெற இயலுமா ? விபரம் தெரிந்தவர்கள் சொன்னால், பிறருக்கு உபயோகமாய் இருக்கும்.

வேகாத வெயிலில் சென்று திரும்பி வருகையில், பசி வயிற்றைக் கிள்ள சாலையோரத்தில் நின்றிருந்த மகளிர் சுய உதவிக்குழுவினரின் மொபைல் உணவகத்தைக் பார்த்தேன்.



தக்காளி சாதம் ரூபாய் 10.
வெஜிடபிள் பிரியாணி ரூபாய் 10
தயிர்சாதம் ரூபாய் 10
வடை, ஊறுகாய், குருமா, சாம்பார்

தக்காளி சாதம் சாப்பிட்டேன். சும்மா சொல்லக்கூடாது. வயிறும் நிரம்பி விட்டது. சுவையும் நன்றாகவும் இருந்தது. எந்தப் பிரச்சினையும் இல்லை. ஆகையால் அந்த சுய உதவிக்குழுவினருக்கு வாழ்த்துச் சொல்லும் பொருட்டு இப்படம்.





போளி :

இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு டவுன் சென்று திரும்பும் போது நான் சாப்பிட்டு அறியாத இந்த வஸ்துவைப் பார்த்தேன். அருகில் சென்று விசாரித்தேன். போளி என்றார். சுவீட், காரம் என்று இருவகை போளிகள் இருந்தன. ஒன்று கொடுங்கள் என்றேன். ஏதோ ஒரு எண்ணெயைத் தடவி, மைதாவால் தயாரிக்கப்பட்ட மாவிற்குள் சுவீட் மிக்ஸை வைத்து தட்டி சூடாக எடுத்து தந்தார். முதன் முதலாக சாப்பிடும்போது நன்றாக இருந்தது. ஒன்றோடு முடித்துக் கொண்டேன். பத்து ரூபாய்க்கு மூன்றாம். அந்த போளி தான் செல்போனிற்க்குள் சிக்கிக் கொண்டது.


அம்முவின் அடாத தொல்லையால் வீட்டுக்கு அருகில் இருக்கும் பூங்காவிற்கு விளையாட அழைத்துச் சென்ற போது வழியில் குறுக்கிட்டது ஊர்வலமொன்று. அதன் புகைப்படங்கள் தான் கீழே இருப்பவை. ஆட்டம் பாட்டம் கொண்டாட்டம். யாரோ ஒரு பெண் வெகு சிரத்தையாக குடத்தில் தண்ணீர் மொண்டு மொண்டு தலையில் பால் குடம் வைத்திருந்தவர்கள் மீதெல்லாம் ஊற்றிக் கொண்டிருந்தார். அழகான பெண்கள் எல்லாம் ஆண்களின் பின்னே வேடிக்கைப் பார்த்தபடி சென்று கொண்டிருந்தனர். வேலைக்குச் செல்லுபவர்கள் நேரமாகிவிடுமோ என்று பதைபதைப்புடன் ஊர்வலத்தின் வலதும் இடதுமாய் கடந்து சென்றார்கள். புலி வேஷம் போட்டிருந்தவர் கண்ணில் கூலிங்க் கிளாஸ் மாட்டிருந்தார். வெறியேற்றும் மேளதாள முழக்கங்கள். வெடிகள். ஆடிக்கொண்டிருந்தனர் பலர். அம்மு என்னிடம் சுட்டிக் காட்டியது ” அப்பா, அந்த சாமி ஆடுதுப்பா”










இதுவரை பார்த்தே இராத இரு சிறுவர்கள் அம்முவை பார்க்கில் இருக்கும் ஊஞ்சலில் தூக்கி வைத்து ஆட்டிக் கொண்டு விளையாடினார்கள். ரித்திக் அந்த இரு சிறுவர்களும் அம்முவுடன் விளையாடுவதைக் கண்டு எரிச்சலுற்று என் அருகில் வந்து அமர்ந்து கொண்டான். கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரம் அம்முவுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர் இருவரும். போட்டோவுக்கு போஸ் கொடுக்கும்போது ஒரே சிரிப்பு. வண்டியில் வீட்டுக்குத் திரும்ப வரும்போது அம்மு என்னிடம் கேட்டது “ஏம்பா அவங்க அம்மா அவுங்க டிரஸ்ஸை தொவைக்க மாட்டாங்களா, அழுக்கா இருக்குல்ல” என்றாள். பெண்கள் சரியில்லை என்றால் சமூகம் கெட்டுப் போய் விடுமென்று ஆத்மானந்தா சாமி என்னிடம் அடிக்கடி சொல்வார்.

ஃபைல்களை மீட்கும் சாஃப்ட்வேர்

விண்டோஸ் எக்ஸ்பியில் இயங்கும் இந்த சாஃப்ட்வேர் பார்மெட் செய்த டிரைவ், ரீசைக்கிள் பின், வைரஸ் தாக்குதல், எதிர்பாராத கணிணி ஷட்டவுன் போன்ற நேரங்களில் இழந்த முக்கியமான ஃபைல்களை திரும்பவும் மீட்டுத் தரும். அழித்த ஃபைல்களையும் வரிசையிட்டுக் காட்டி விடும். தேவைப்படும் ஃபைல்களை மீண்டும் பெறலாம்.


get data back for ntfs and fat

ஹோட்டலும் நானும் !

மனைவியும் குழந்தைகளும் ஊருக்குச் சென்றிருந்த காரணத்தால், முதல் மூன்று நாட்களுக்கு ஹோட்டலில் இருந்து சாப்பாடு வந்தது. மூன்றாம் நாள் இரவு கடுமையான காய்ச்சல் வந்து விட்டது. வயிற்று வலி உயிரை வதைத்தது. காரணம் தெரியாமல் வழக்கம் போல ஒரு நாள் உபவாசம் இருந்தேன். மறு நாள் காய்ச்சலும் நின்று விட்டது, வயிற்று வலியும் நின்று விட்டது. ஹோட்டல் சாப்பாட்டில் பிரச்சினை என்று கண்டுபிடித்தேன். உண்மை என்னவாகவிருக்குமென்று அறியும் ஆர்வத்தில் எனக்கு சாப்பாடு வந்த ஹோட்டலின் சர்வரைப் பிடித்து ரகசியமாய் விசாரிக்க சாப்பாட்டில் அவர்கள் செய்யும் கோல்மால் தெரிய வர அதிர்ந்து போய் விட்டேன். இவ்வளவுக்கும் சாப்பாட்டின் விலை 35 ரூபாய்.

இனிமேல் ஹோட்டலை நம்பினால் சுடுகாட்டிற்கு வழியைக் காண்பித்து விடுவார்கள் என்ற காரணத்தால் சமையலை ஆரம்பித்தேன். பத்து நாட்கள் கடந்தன. வேலையில் ஈடுபடும் போது சாப்பாட்டை மறந்து விடுவது வாடிக்கையாய் விட்ட காரணத்தால் ஒரு நாள் இரவு ஹோட்டலில் டிஃபன் சாப்பிடலாமென்று முடிவெடுத்து சிறிய தோசை ஒன்றும், மூன்று இட்லியும் வாங்கி வந்து இரவு சாப்பிட்டு விட்டு படுத்து விட்டேன். விடிகாலை உடலில் ஏதோ பிரச்சினை என்பது போல தெரிய, எழுந்து உட்கார்ந்தேன். விடிகாலைக் குளிரிலும் வியர்க்க ஆரம்பித்தது. மயக்கம் வருவது போல இருக்க, வயிற்றில் வலியும் வந்தது. புரிந்து கொண்டேன். வாய்க்குள் விரலை வைத்து நேற்று இரவு சாப்பிட்ட மூன்று இட்லி, தோசையை வாமிட் செய்த அடுத்த நொடி உடல் பழைய படியானது.

ரியாலிட்டி ஆஃப் பயோடெரரிசம் என்ற கட்டுரைக்கு ஆதாரம் சேர்க்கும் பொருட்டு எனது ஹோட்டல் அனுபவங்களைப் எழுத வேண்டிய கட்டாயமேற்பட்டு விட்டது. கோவையின் மிகப் பிரபலமான கடையில் விற்கும் அமெரிக்கன் சுவீட் கார்னைச் சாப்பிட்டால் இரண்டு நாட்களுக்கு வாயில் உணர்ச்சியே வராது. என்ன காரணமென்று இதுவரைக் கண்டு பிடிக்க முடியவில்லை.

மனிதர்கள் ஹோட்டல்காரர்களின் மீது நம்பிக்கை வைத்துத் தான் சாப்பிடச் செல்கிறார்கள். ஆனால் சில ஹோட்டலில் சமைக்கப்படும் உணவுப் பொருட்கள் மனிதர்களின் உயிருக்கு உலை வைத்து விடுகின்றன.

மேலும் பஸ் ஸ்டாண்ட் அருகிலோ, சாலை அருகிலோ மணமணக்கும் வடை, பஜ்ஜிகளை சுட்டு விற்றுக் கொண்டிருப்பார்கள். எச்சில், கோழை துப்பி காய்ந்து போன சாலையில் வாகனங்கள் செல்லுவதால் ஏற்படும் தூசி மேற்படி பதார்த்தங்களின் மீது படிந்து விடுகின்றன. எமன் வடையோ அல்லது பஜ்ஜி வடிவிலோ வருவதைக் கூட அறியாமல் டீயுடன் எமனையும் உள்ளே தள்ளிக் கொண்டிருப்பார்கள் மனிதர்கள்.

ஜாக்கிரதை நண்பர்களே...

வெளியூர் சென்றால் பழங்களோ அல்லது நல்ல டிபார்ட்மென்ட் ஸ்டோரில் வாங்கிய பிஸ்கட்டுகளையோ உடன் எடுத்துச் செல்லுங்கள். காசு செலவானாலும் பரவாயில்லை என்று தரமான ஹோட்டலில் உணவருந்துங்கள். காசைக் கொடுத்து வினையை வாங்க வேண்டாம். என் அனுபவத்தில் சொல்கிறேன்....

Reality of bioterrorism: it’s not at all easy to do

Reality of bioterrorism: it’s not at all easy to do

Bruce Schneier

Most instances of food poisonings occur at the end of the food supply chain — at home.

Terrorists attacking our food supply is a nightmare scenario that has been given new life during the recent swine flu outbreak. Although it seems easy to do, understanding why it hasn’t happened is important. G.R. Dalziel, at the Nanyang Technological University in Singapore, has written a report chronicling every confirmed case of malicious food contamination in the world since 1950: 365 cases in all, plus 126 additional unconfirmed cases. What he found demonstrates the reality of terrorist food attacks. It turns out 72 per cent of the food poisonings occurred at the end of the food supply chain — by a friend, relative, neighbour, or co-worker. A characteristic example is Heather Mook of York, who in 2007 tried to kill her husband by putting rat poison in his spaghetti.

Most of these cases resulted in fewer than five casualties — Mook only injured her husband in this incident — although 16 per cent resulted in five or more. Of the 19 cases that claimed 10 or more lives, four involved serial killers operating over several years.

Another 23 per cent of cases occurred at the retail or food service level. A 1998 incident in Japan, where someone put arsenic in a curry sold at a summer festival, killing four and hospitalising 63, is a typical example. Only 11 per cent of these incidents resulted in 100 or more casualties, while 44 per cent resulted in none. There are very few incidents of people contaminating the actual food supply. People deliberately contaminated a water supply seven times, resulting in three deaths. There is only one example of someone deliberately contaminating a crop before harvest — in Australia in 2006 — and the crops were recalled. And in the three cases of someone deliberately contaminating food during packaging and distribution, including a 2005 case in the U.K. where glass and needles were baked into loaves of bread, no one died or was injured.

This isn’t the stuff of bioterrorism. The closest example occurred in 1984 in the U.S., where members of a religious group known as the Rajneeshees contaminated several restaurant salad bars with salmonella enterica typhimurium, sickening 751, hospitalising 45, but killing no one. In fact, no one knew this was malicious until a year later, when one of the perpetrators admitted it.

Almost all of the food contaminations used conventional poisons such as cyanide, drain cleaner, mercury, or weed killer. There were nine incidents of biological agents, including salmonella, ricin, and faecal matter, and eight cases of radiological matter. The 2006 London poisoning of the former KGB agent Alexander Litvinenko with polonium-210 in his tea is an example of the latter.

And that assassination illustrates the real risk of malicious food poisonings. What is discussed in terrorist training manuals, and what the CIA is worried about, is the use of contaminated food in targeted assassinations. The quantities involved for mass poisonings are too great, the nature of the food supply too vast and the details of any plot too complicated and unpredictable to be a real threat. That becomes crystal clear as you read the details of the different incidents: it’s hard to kill one person, and very hard to kill dozens. Hundreds, thousands: it’s just not going to happen any time soon. The fear of bioterror is much greater, and the panic from any bioterror scare will injure more people, than bioterrorism itself. Far more dangerous are accidental contaminations due to negligent industry practices, such as the 2006 spinach E coli and, more recently, peanut salmonella contaminations in the U.S., the 2008 milk contaminations in China, and the BSE-infected beef from earlier this decade. And the systems we have in place to deal with these accidental contaminations also work to mitigate any intentional ones.

In 2004, the then U.S. Secretary of Health and Human Services, Tommy Thompson, said on Fox News : “I cannot understand why terrorists have not attacked our food supply. Because it is so easy to do.” Guess what? It’s not at all easy to do.

— © Guardian Newspapers Limited, 2009

Thanks to Hinduonline.com